پژوهش حاضر با هدف شناخت نقش سبک هاي دلبستگي به والد و ويژگي هاي شخصيتي با وابستگي به تلفن همراه دانش آموزان دبيرستاني انجام شد. 330 دانش آموز (205 دختر، 125 پسر) به روش نمونه برداري چند مرحله اي از دانش آموزان پايه سوم و چهارم مقطع متوسطه شهر بيرجند انتخاب شدند و مقياس سبک دلبستگي به هر والد (هازن و شيور، 1986)، پرسشنامه وابستگي به تلفن همراه (جعفرزاده، 1389) و فرم کوتاه سياهه ويژگي هاي شخصيتي (کاستا و مک کري، 1992) را تکميل کردند. براي تحليل داده ها از روش تحليل مسير بهره گرفته شد. يافته ها نشان دادند سبک هاي دلبستگي به والد و ويژگي هاي شخصيتي (به استثناي برون گردي و گشودگي) با وابستگي به تلفن همراه در دانش آموزان دبيرستاني رابطه معنادار وجود دارد. همچنين سبک دلبستگي ناايمن به مادر و نوروزگرايي، پيش بيني کننده آسيب پذيري آنها در برابر وابستگي به تلفن همراه است

هدف از تحقيق حاضر بررسي نتايج نمونه هاي غيرباليني 10ساله ايراني در لوح هاي رورشاخ و مقايسه نتايج مذکور با يافته هاي نمونه غيرباليني و غيرايراني (اکسنر، 2003) در سنين مشابه بود. بدين منظور تعداد 170 کودک 10 ساله (80 دختر و 90 پسر) که در پايه چهارم ابتدايي مشغول به تحصيل بودند، از 5 منطقه شهر تهران به عنوان نمونه انتخاب شدند و آزمون رورشاخ در مورد آنها اجرا شد. مقايسه ميانگين هاي دو گروه 10 ساله ايراني و اکسنر (2003) نشان داد که تفاوت دو گروه در برخي از متغيرهاي گستره، تعيين کننده، محتوا و پاسخ هاي رايج، معنادار است. با در نظر گرفتن اين مساله كه آزمون هاي فرافكني به اندازه آزمون هاي عيني نسبت به تاثيرهاي فرهنگي حساس هستند، نتايج به دست آمده را مي توان ناشي از تفاوت هاي فرهنگي به شمار آورد

اين پژوهش با هدف شناسايي نقش برخي از عوامل مربوط به تفاوت هاي فردي در ميزان گرايش افراد به مباحثه، به پيش بيني مباحثه طلبي بر پايه باورهاي معرفت شناختي، نياز به شناخت و برون گردي مي پردازد. به اين منظور 229 دانشجو (107 پسر و 122 دختر) با روش نمونه برداري تصادفي انتخاب شده و به سياهه باورهاي معرفت شناسي (شرو، بنديکسن و دانکل، 2002)، مقياس مباحثه طلبي (اينفنت و رنسر، 1982)، مقياس نياز به شناخت (کاسيويو، پتي و کائو، 1984) و مقياس برون گردي از سياهه پنج عاملي نئو (کوستا و مک کري، 1992) پاسخ دادند. تحليل داده ها نشان دادند که برون گردي، نياز به شناخت و يادگيري سريع از بين باورهاي معرفت شناختي، پيش بيني کننده مباحثه طلبي در افراد هستند. نتايج و تلويحات آن بر پايه پيشينه نظري مورد بحث قرار گرفت

هدف پژوهش حاضر تعيين نقش رابطه والد- فرزند و متغيرهاي مرتبط با درد در افسردگي مادران مبتلا به آرتريت روماتوئيد (RA)، مالتيپل اسکلروزيس (MS) و کمردرد مزمن (LBP) بود. نمونه اي مشتمل بر 67 بيمار مبتلا به LBP،60 بيمار مبتلا به RA،63 بيمار مبتلا به MS از بيمارستان هاي آتيه، امام خميني، و انجمن ام اس و 65 مادر غيربيمار به صورت در دسترس انتخاب شدند. تمامي شرکت کنندگان به مقياس افسردگي، اضطراب و تنيدگي -DASS-42) 42؛ لاويباند و لاويباند، 1995) و مقياس رابطه والد- کودک PCRS-S) ؛ پيانتا، 1992) پاسخ دادند. مادران بيمار به مقياس ديداري شدت دردVAS) ؛ وورز و لويي، 1990) و پرسشنامه ناتواني ناشي از دردRDQ) ؛ رولند و موريس، 1983) نيز پاسخ دادند. براي تحليل داده ها از تحليل واريانس، همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام استفاده شد. نتايج نشان دادند شدت افسردگي مادران بيمار و سالم تفاوت معنادار دارد. افزون بر آن، ناتواني ناشي از درد و تعارض در رابطه مادر- فرزند، افسردگي مادران بيمار را به شکل مثبت معناداري پيش بيني کرد. بنابراين مي توان دريافت ناتواني و تعارض در رابطه مادر- فرزند با سطح افسردگي مادران مبتلا به بيماري مزمن رابطه دارد

تعيين نقش سبک هاي دلبستگي و راهبردهاي نظم جويي شناختي هيجان در اضطراب اجتماعي نوجوانان هدف اين پژوهش بود. با استفاده از روش نمونه برداري تصادفي خوشه اي چندمرحله اي 300 نفر (125 پسر و 175 دختر) از دانش آموزان مقطع متوسطه انتخاب شدند و توسط مقياس سبک هاي دلبستگي (کولينز و ريد، 1990)، پرسشنامه نظم جويي شناختي هيجان (گارنفسکي، کرايج و اسپينهاون، 2002) و اضطراب اجتماعي نوجوانان (لاگرکا و لوپز، 1998) مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج تحليل رگرسيون گام به گام نشان دادندکه سبک هاي دلبستگي دوسوگرا و ايمن نقش عمده اي در پيش بيني مولفه هاي اضطراب اجتماعي دارند. از بين راهبردهاي سازش نايافته نظم جويي شناختي هيجان، راهبردهاي نشخوارگري، ملامت خويش و فاجعه سازي و از بين راهبردهاي سازش يافته، راهبردهاي ارزيابي مجدد، ديدگاه گيري و تمرکز مجدد بر برنامه ريزي توانستند مولفه هاي اضطراب اجتماعي را پيش يني کنند. بنابراين، يافته هاي پژوهش حاضر از نقش سبک هاي دلبستگي ناايمن و مقابله شناختي ناکارآمد در بروز اضطراب اجتماعي حمايت مي کند

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي مداخله آموزشي- روان شناختي بر کيفيت زندگي بيماران مبتلا به سرطان سينه انجام شد. اين پژوهش از نوع شبه تجربي با طرح پيش آزمون ـ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماري شامل بيماران مبتلا به سرطان سينه بود که در سال 1390 در مراکز درماني شهر اراک تحت درمان قرار داشتند. از اين افراد 24 بيمار به صورت دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. سپس به تصادف 12 بيمار در گروه آزمايشي و 12 بيمار به گروه کنترل اختصاص داده شد. گروه آزمايش 10 جلسه مداخله آموزشي روان شناختي دريافت کرد در حالي که گروه کنترل هيچ مداخله اي دريافت نکرد. براي سنجش کيفيت زندگي و مولفه هاي آن از پرسشنامه کيفيت زندگي بيماران سرطاني (آرنسون و ديگران، 1993) استفاده شد. نتايج تحليل کوواريانس نشان دادند که مداخله آموزشي- روان شناختي، به افزايش کيفيت زندگي و زيرمقياس هاي عملکردي آن در بيماران مبتلا به سرطان سينه منجر مي شود. آموزش ها پس از پيگيري با فاصله زماني 30 روز نيز پايدار بود. مي توان نتيجه گرفت مداخله آموزشي روان شناختي در ارتقاي کيفيت زندگي بيماران مبتلا به سرطان سينه نقش موثري دارد

در اين مقاله يافته هاي يك پيمايش ملي درمورد بازخورد جوانان ايراني به ارزش هاي ازدواج، بازبيني شده است. در پيمايش 2680 مرد و زن دانش آموز و دانشجو از چهار مركز استان (تهران، تبريز، زاهدان و سنندج) مشاركت داشتند. و "زمينه ياب ارز ش هاي ازدواج" (دلخموش، 1386) را كه ملهم از نظريه ارزش هاي فرهنگي شوارتز (شوارتز و راس، 1995) است، تكميل كردند. براي مقايسه گروه ها در پاسخ به مواد زمينه ياب از آزمون هاي نامتريك بهره گرفته شد. يافته ها حاكي از آن بود كه مثبت ترين بازخوردها به موضوع هاي ازدواج، مبتني است بر ارزش هاي خودپيروي و برابرنگري، و منفي ترين بازخوردها به موضوع هايي اظهار شده اند، كه ارزش هاي محاط شدگي در ازدواج را پاس مي دارند. با اين وجود، نمي توان سوگيري جوانان به ارزش هاي خودپيرو و برابرنگر را به تمام موضوع هاي ازدواج تسري داد. اين بدين معناست كه به رغم روي آورد غيرسنتي تر جوانان به ازدواج، ارزش هاي خودپيرو به منزله توجيهات مشروع رفتار زناشويي، هنوز وسيعا مورد پذيرش قرار نگرفته اند. همچنين، تفاوت هاي بازخورد گروه ها به ارزش هاي ازدواج، بر اساس ماهيت توسعه اجتماعي ـ اقتصادي ايران و تاثير متفاوت آن بر ارزش هاي سنتي گروه ها تبيين شد

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي بر بيان گري و مطلوبيت اجتماعي دانشجويان دانشکده علوم اجتماعي دانشگاه رازي کرمانشاه بود. از بين 500 دانشجوي سال اول، 40 دانشجو با بيان گري متوسط به پايين و مطلوبيت اجتماعي متوسط به بالا به صورت تصادفي در دو گروه 20 نفري به عنوان گروه گواه و گروه آزمايش جايگزين شدند. گروه آزمايش، 18 جلسه 90 دقيقه اي (دو بار در هفته) آموزش مهارت هاي زندگي دريافت کرد. گروه گواه هيچ آموزشي دريافت نکرد. شرکت کنندگان هر دو گروه، قبل و پس از مداخله به مقياس بيان گري (لي، هالبرگ، سلمون، و هاس، 1985) و مقياس مطلوبيت اجتماعي (کراون و مارلو، 1960) پاسخ دادند. نتايج تحليل کوواريانس نشان دادند که بين ميزان بيان گري و مطلوبيت اجتماعي در گروه آزمايش و گواه تفاوت معنادار وجود دارد. يافته ها نشان دادند که آموزش مهارت هاي زندگي، بيان گري و مطلوبيت اجتماعي را افزايش مي دهد.