به منظور کاهش نشانه هاي دروني سازي شده بر اساس برنامه درمانگري «مقابله اي کت» (کندال، 1994)، يک طرح آزمايشي پيش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل، اجرا شد. گروه نمونه شامل 80 دانش آموز (40 دختر و 40 پسر) پايه هاي سوم تا پنجم دوره ابتدايي بود که بر اساس فرم والد فهرست رفتاري کودک از نظام سنجش مبتني بر تجربه آشنباخ (آشنباخ و رسکورلا، 2001)، مبتلا به اختلال هاي دروني سازي شده تشخيص داده شده بودند. شرکت کنندگان به تصادف در دو گروه مساوي آزمايشي و کنترل قرار داده شدند. 16 جلسه درمانگري انفرادي براي گروه آزمايشي اجرا شد. ميانگين پس آزمون گروه ها با تحليل هاي کوواريانس و نموداري مقايسه شد. نتايج حاکي از کاهش معنادار نشانه هاي دروني سازي شده، گذار بيش از 30 درصد شرکت کنندگان از طيف باليني به بهنجار و موثر بودن برنامه درمانگري «مقابله اي کت» در فرهنگ ايراني بودند

هدف اين پژوهش شناخت نقش قدرداني در بهزيستي روان شناختي و بهزيستي فاعلي بود. 200 دانشجو (171 زن، 29 مرد) به مقياس هاي بهزيستي روان شناختي ريف (ريف، 1989)، مقياس شادکامي فاعلي (ليوبومرسکي و لپر، 1999)، مقياس رضايت از زندگي (دينر، 2009)، پرسشنامه قدرداني (مکالخ و ديگران، 2002) و خزانه بين المللي ماده هاي شخصيت (گلدبرگ، 1999) پاسخ دادند. نتايج نشان دادند که قدرداني با همه مولفه هاي بهزيستي روان شناختي، بهزيستي فاعلي و شخصيت (به جز استقلال عمل و برونگردي) همبستگي مثبت معنادار دارد. رابطه قدرداني و شخصيت، الگوي متمايزي به دست داد به گونه اي که قدرداني با عامل هاي مرتبط با دينداري و عملکرد اجتماعي (يعني مقبوليت و وظيفه شناسي) قوي ترين رابطه را داشت. قدرداني پس از کنترل عامل هاي شخصيتي هم، مقادير معناداري از واريانس تسلط بر محيط، رشد شخصي، پذيرش خود، رضايت از زندگي و شادي را تبيين کرد. اين يافته ها رابطه قدرداني را با مولفه هاي بهزيستي روان شناختي، بهزيستي فاعلي و شخصيت روشن ساخت و از اين ديدگاه حمايت کرد که قدرداني، ارتباط يگانه اي با بهزيستي دارد.

هدف پژوهش حاضر شناخت تاثير آموزش حل مساله در اضطراب امتحان دانشجويان دختر در سال تحصيلي 89-88 بود. 459 دانشجوي دختر دانشگاه پيام نور واحد انديمشک سياهه اضطراب امتحان (اسپيلبرگر، 1980) را تکميل کردند. 50 نفر که بالاترين نمره اضطراب امتحان را داشتند به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و کنترل جايگزين شدند. سپس، گروه آزمايشي طي ده جلسه (هر هفته دو جلسه) آموزش حل مساله پنج مرحله اي ديکسون و گلوور (1984) را دريافت کردند. نتايج تحليل کوواريانس نشان دادند که برنامه آموزشي باعث کاهش سطح اضطراب امتحان در گروه آزمايشي مي شود. چهار ماه بعد، پيش از امتحانات ترم دوم تحصيلي، اضطراب امتحان هر دو گروه مجددا ارزيابي شد. نتايج پيگيري چهار ماهه نشان داد که اثربخشي روش آموزشي، پايدار بوده است.

دو مطالعه جداگانه اما مرتبط با يکديگر در زمينه رابطه دلبستگي و ويژگي هاي رواني مادر با مشکلات خوردن کودکان انجام شد. در مطالعه نخست، نمونه اي متشکل از 214 مادر به مقياس مشکلات غذا خوردن (لوينسون و ديگران، 2005) و مقياس دلبستگي پس از تولد (کاندون و کورکيندال، 1998) پاسخ دادند. نتايج نشان دادند که مولفه نبود خصومت، 35 درصد از واريانس مشکلات غذا خوردن را در کودکان تبيين مي کند. در مطالعه دوم، نمونه اي متشکل از 89 مادر به مقياس هاي مشکلات غذا خوردن و «افسردگي، اضطراب، تنيدگي» (لويباند و لويباند، 1995) پاسخ دادند. نتايج نشان دادند که تنيدگي مادر، 5 درصد از واريانس مشکلات غذا خوردن را تبيين مي کند. همچنين، نتايج هر دو مطالعه نشان دادند که مدت زمان تغذيه از سينه مادر، مشکلات غذا خوردن را پيش بيني مي کند. برمبناي يافته هاي پژوهش حاضر، نقص در پيوند دلبستگي مادر به کودک و تنيدگي مادر، مشکلات غذا خوردن را در کودک افزايش مي دهد.

پژوهش حاضر در پي کشف روابط معنايي و ساختاري ارزشها در نوجوانان ايراني بود. بدين منظور 1532 دانش آموز (766 دختر، 766 پسر) به نسبت مساوي در پايه هاي تحصيلي سوم راهنمايي (14 ساله) و سوم نظري (17 ساله)، به روش نمونه برداري تصادفي طبقه بندي شده از 6 منطقه آموزش و پرورش شهر تهران انتخاب و با «پرسشنامه تشبيهي ارزش» (شوارتز و ديگران، 2001)، ارزشيابي شدند. روي آورد آماري پژوهش براي تحليل ساختاري و منظومه هاي محتوايي ارزشها، فن «تحليل کوچکترين فضا» بود. يافته هاي پژوهش نشان دادند که محتوا و ساختار ارزشهاي انساني نوجوانان ايراني در سطح وسيعي با الگوي نظري جهان شمول ارزشها (شوارتز، 1992) مطابقت دارد، و معنابخشي و ساخت دهي به ارزشها در دختران و پسران مشابه است. انحراف از الگوي مورد انتظار نيز در مواردي مشاهده شد. ريخت ارزشي خيرخواهي با ساختار ريخت اصلي مطابقت نکرد و رابطه پويشي ابعاد رتبه بالاتر «تعالي خود» و «گسترش خود» نقض شد. اين ساختارهاي کمي تغيير يافته خصيصه هاي ويژه (شاخص فرهنگ) نوجوانان ايراني را منعکس مي کنند. پژوهش حاضر، يافته هاي بحث انگيزي را در باب ماهيت ارزشهاي اخلاقي نوجوانان ايراني در پي داشت.

اين پژوهش با هدف شناخت رابطه نگراني و حمايت اجتماعي در دوره نوجواني انجام شد. گروه نمونه شامل 570 دانش آموز (292 دختر، 278 پسر، ميانگين سني=16.85) بود. شرکت کنندگان، پرسشنامه حمايت اجتماعي کودکان و نوجوانان (طهماسيان، 1384) و پرسشنامه نگراني پن استيت (ماير و ديگران، 1990) را تکميل کردند. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي و رگرسيون مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دادند که بين احساس نگراني و حمايت اجتماعي در دختران و پسران و پايه هاي مختلف تحصيلي رابطه معنادار منفي وجود دارد. با افزايش حمايت اجتماعي، نگراني در نوجوانان کاهش مي يابد و با کاهش حمايت اجتماعي، نگراني افزايش مي يابد. همچنين، حمايت اجتماعي مي تواند 14% از واريانس نگراني را در نوجوانان تبيين کند. اين يافته ها حاکي از آنند که حمايت اجتماعي مي تواند عامل حفاظت کننده اي در مقابل نگراني در سنين نوجواني باشد. افزون بر اين، خانواده و همسالان مي توانند در برنامه هاي پيشگيرانه و درماني براي کاهش و درمان نگراني، تاثيرگذار باشند.

در اين مقاله مروري، رابطه اختلال هاي اضطرابي و تنظيم هيجان در سه محور اصلي نقش تنظيم هيجان در افزايش يا کاهش پاسخ دهي هيجاني، نقش تنظيم هيجان در نشانه شناسي اختلال هاي اضطرابي، و نقش تنظيم هيجان در تداوم و گسترش اختلال هاي اضطرابي بر پايه يک الگوي نظري، برجسته شده است.