نگرانی و حمایت اجتماعی در نوجوانی

اين پژوهش با هدف شناخت رابطه نگراني و حمايت اجتماعي در دوره نوجواني انجام شد. گروه نمونه شامل 570 دانش آموز (292 دختر، 278 پسر، ميانگين سني=16.85) بود. شرکت کنندگان، پرسشنامه حمايت اجتماعي کودکان و نوجوانان (طهماسيان، 1384) و پرسشنامه نگراني پن استيت (ماير و ديگران، 1990) را تکميل کردند. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي و رگرسيون مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دادند که بين احساس نگراني و حمايت اجتماعي در دختران و پسران و پايه هاي مختلف تحصيلي رابطه معنادار منفي وجود دارد. با افزايش حمايت اجتماعي، نگراني در نوجوانان کاهش مي يابد و با کاهش حمايت اجتماعي، نگراني افزايش مي يابد. همچنين، حمايت اجتماعي مي تواند 14% از واريانس نگراني را در نوجوانان تبيين کند. اين يافته ها حاکي از آنند که حمايت اجتماعي مي تواند عامل حفاظت کننده اي در مقابل نگراني در سنين نوجواني باشد. افزون بر اين، خانواده و همسالان مي توانند در برنامه هاي پيشگيرانه و درماني براي کاهش و درمان نگراني، تاثيرگذار باشند.