پژوهش حاضر با هدف پيش بيني شادکامي بر اساس الگوهاي ارتباطي خانواده با واسطه سرمايه روان شناختي در دانشجويان انجام شد. دويست و هفتاد نفر (123 پسر، 147 دختر) از دانشجويان دانشگاه شيراز به روش نمونه برداري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند و به پرسشنامه الگوهاي ارتباطي خانواده (فيتزپاتريک و ريچي، 1997)، پرسشنامه سرمايه روان شناختي (لوتانز و آوليو، 2007)، و پرسشنامه شادکامي آکسفورد (آرگيل، 2001) پاسخ دادند. نتايج تحليل رگرسيون چندگانه به شيوه همزمان مبتني بر مراحل بارون و کني (1986) نشان دادند جهت گيري گفت و شنود پيش بيني کننده مثبت شادکامي است. همچنين، جهت گيري گفت و شنود، ابعاد سرمايه روان شناختي يعني خودکارآمدي، اميدواري، تاب آوري و خوش بيني را به طور مثبت پيش بيني کرد اما جهت گيري همنوايي قادر به پيش بيني هيچ يک از ابعاد سرمايه روان شناختي نبود. در نهايت، سرمايه روان شناختي در رابطه بين الگوهاي ارتباطي خانواده و شادکامي نقش واسطه اي را ايفا کرد. در مجموع يافته ها نشان دادند ارتباط مطلوب در خانواده، زمينه هاي تعامل بيشتر را براي اعضا فراهم کرده و با رشد بسياري از توانايي هاي فردي منجر به شادکامي مي شود.

هدف پژوهش حاضر تعيين رابطه حمايت هاي اجتماعي، بهزيستي روان شناختي و افسردگي با توجه به نقش واسطه گري حرمت خود و نيازهاي اساسي روان شناختي بود. 432 معلم شاغل در مدارس شهر خرم آباد مقياس حمايت هاي اجتماعي (واکس و ديگران، 1986)، مقياس حرمت خود (روزنبرگ، 1965)، مقياس نيازهاي اساسي روان شناختي در کار (لاگارديا و ديگران، 2000)، مقياس بهزيستي روان شناختي (ريف، 1989) و سياهه افسردگي (بک، 1988) را تکميل کردند. نتايج تحليل مسير نشان دادند حمايت هاي اجتماعي اثر مستقيم بر بهزيستي روان شناختي و افسردگي داشت. همچنين حمايت هاي اجتماعي به طور غيرمستقيم و از طريق حرمت خود و نياز به ارتباط و نياز به صلاحيت، منجر به افزايش بهزيستي روان شناختي و کاهش افسردگي شده بود. براين اساس مي توان گفت حرمت خود و ارضاي نياز به ارتباط و نياز به صلاحيت در محيط کار، نقش واسطه اي در رابطه بين حمايت هاي اجتماعي با بهزيستي روان شناختي و افسردگي ايفا کرده است. اين يافته ها بر نقش تعامل هاي اجتماعي در ارتقاي حرمت خود و اهميت به نيازها در محيط کار، تاکيد مي کند.

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي بازي درمانگري والدين در کاهش نشانه هاي اختلال هاي بروني سازي در کودکان دبستاني بود. ابتدا 300 کودک (150 دختر و 150 پسر) 7 تا 8 ساله با استفاده از فهرست رفتاري کودک آشنباخ (آشنباخ و رسکورلا، 2001) مورد آزمون قرار گرفتند و از بين کساني که نمره بالايي در اين آزمون کسب کردند، 15 کودک (هفت دختر، هشت پسر) به شيوه تصادفي چند مرحله اي به عنوان نمونه اصلي پژوهش انتخاب شدند. مادران اين کودکان در هشت جلسه درمان گروهي سه ساعته شرکت کردند. مادران در پايان جلسه هاي دوم، چهارم، ششم و هشتم، بار ديگر فهرست رفتاري کودک و پيش از آغاز و در پايان دوره، پرسشنامه خوداثربخشي (دومکا، 1996) و تنيدگي والدين (آبيدين، 1983) را تکميل کردند. براي تحليل داده ها از روش تحليل اندازه گيري هاي مکرر بهره گرفته شد. يافته ها نشان دادند بازي درمانگري والديني موجب کاهش رفتارهاي بروني سازي کودکان و ناديده گرفتن قوانين شد. اما تاثير معناداري بر کاهش رفتارهاي پرخاشگرانه نداشت. اين روش همچنين موجب کاهش تنيدگي والدين و افزايش خوداثربخشي آنها شد. در نتيجه مي توان بازي درمانگري والديني را روش موثري در کاهش مشکلات بروني سازي کودکان در نظر گرفت که در زماني کوتاه از شدت مشکلات کودک مي کاهد و بر تنيدگي و خوداثربخشي والدين موثر است.

هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي قصه گويي مبتني بر دلبستگي با اجراي روتين هاي مثبت بر کاهش مشکلات زمان خواب و بهبود رابطه کودک-مادر بود. جامعه آماري کليه کودکان 4 تا 6 ساله دچار مشکلات زمان خواب مهدکودک هاي شهر شيراز را دربر گرفت. 30 زوج مادر-کودک به روش نمونه برداري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در گروه هاي روتين مثبت، قصه گويي مبتني بر دلبستگي و گواه جايگزين شدند. آزمودني هاي گروه هاي آزمايش در جلسه هاي آموزشي شرکت کردند. پس از پايان مداخله ها، پس آزمون اجرا شد. ابزارها شامل پرسشنامه عادات خواب کودکان (اوونز و ديگران، 2000) و مقياس رابطه والد-کودک (پيانتا، 1992) بود. نتايج تحليل واريانس اندازه هاي مکرر حاکي از آن بود که قصه گويي مبتني بر دلبستگي، علاوه بر اينکه همچون راهکار روتين هاي مثبت توانست از مزاحمت هاي زمان خواب کودک بکاهد، منجر به بهبود معنادار رابطه والد کودک، به عنوان يکي از همبسته هاي مشکلات خواب شد. از اين رو کاربرد باليني قصه گويي مبتني بر دلبستگي نه تنها در مورد بهبود مشکلات خواب بلکه براي ارتقاي سلامت عاطفي و رواني کودک و خانواده قابل توجه است.

هدف پژوهش حاضر تعيين اثر آموزش مديريت تنيدگي شناختي ‎ رفتاري بر ميزان اضطراب دوره بارداري و پارامتر هاي فيزيولوژيک نوزادان بود.اين مطالعه به روش شبه ‎‎ تجربي و با استفاده از طرح پيش آزمون ‎ پس آزمون با گروه گواه انجام شد. 30 نفر از زنان باردار نخست زا که به مراکز بهداشتي درماني کرمان مراجعه کرده بودند به روش نمونه برداري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش وگواه قرار گرفتند. گروه آزمايش طي 12 جلسه، تحت آموزش مديريت تنيدگي شناختي رفتاري قرار گرفت. ابزارهاي مورد سنجش، پرسشنامه اضطراب بارداري (RAQ، وندنبرگ، 1990) و پارامتر هاي فيزيولوژيک نوزادان (وزن، قد، اندازه دور سر و نمره آپگار) بود. نتايج آزمون تحليل کوواريانس چندمتغيري نشان دادند ميانگين نمره هاي اضطراب گروه آزمايش در پس آزمون نسبت به پيش آزمون و همچنين نسبت به گروه گواه کاهش معناداري يافت. به عبارت ديگر، آموزش مديريت تنيدگي شناختي ‎ رفتاري، اضطراب دوره بارداري را به ميزان قابل توجهي کاهش داد. همچنين نتايج نشان دادند بين پارامتر هاي فيزيولوژيک نوزادان دو گروه تفاوت معنادار وجود داشت. بنابراين، مي توان براي بهبود سلامت رواني دوره بارداري از درمانگري هاي روان شناختي مانند مديريت تنيدگي به شيوه شناختي-رفتاري در مراکز بهداشتي درماني استفاده کرد.

هدف پژوهش حاضر تعيين نقش واسطه اي خودپنداشت تحصيلي در رابطه بين سبک هاي انگيزش و پيشرفت تحصيلي بود. 140 دانش آموز دختر سال سوم دبيرستان رشته تجربي شهر تهران به صورت نمونه برداري چندمرحله اي انتخاب شدند و به مقياس انگيزش تحصيلي (AMS، والرند و ديگران، 1992) و مقياس خودپنداره تحصيلي (دلاور، 1373) پاسخ دادند. پيشرفت تحصيلي دانش آموزان نيز بر اساس ميانگين نمره هاي پايان ترم سه درس زيست شناسي، فيزيک و شيمي مشخص شد. نتايج پژوهش نشان دادند خودپنداشت تحصيلي با انگيزش دروني و پيشرفت تحصيلي رابطه مثبت معنادار دارد. نتايج تحليل مسير نيز نشان دادند اثر مستقيم خودپنداشت بر پيشرفت تحصيلي معنادار بود اما اثر غيرمستقيم متغيرهاي انگيزش بيروني، انگيزش دروني و بي انگيزشي تحصيلي بر پيشرفت تحصيلي از طريق متغير واسطه اي خودپنداشت معنادار بود. بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر مي توان نتيجه گرفت خودپنداشت تحصيلي به عنوان يک متغير واسطه اي در رابطه بين انگيزش تحصيلي و پيشرفت تحصيلي عمل مي کند.

هدف: این پژوهش به مطالعه­ی رابطه­ی بازی های ویدئویی و رایانه­ای با متغیّرهای درون خانوادگی و تحصیلی در بین نوجوانان دبیرستانی می پردازد.   روش : با استفاده از روش هم­بستگی و روش نمونه-گیری هدفمند تعداد 188 نفر دختر و پسر دانش­آموز بر حسب اظهارات مربّیان و ناظم مدرسه(مقیاس محقّق ساخته سطح خشونت در مدارس)، ( مقیاس 1 تا 8 ساعت استفاده ار بازی­های رایانه­ای خشن) در میان 5 دبیرستان انتخاب شدند. در این تحقیق اندازه گیری خشونت از طریق خودگزارش­دهی دانش­آموز و سوابق مدرسه-ای انجام گرفته است. روایی صوری و محتوایی توسّط متخصّصان و پایایی هر سه بخش پرسش­نامه از طریق آلفای کرانباخ به ترتیب 92/، 88/ و 85/ و پایایی کل 89/ محاسبه گردید.   یافته­ها: یافته-های تحقیق نشان داد پسران بیشتر از دختران درگیر بازی­های رایانه ­ی خشن هستند و محتمل است انجام این بازی-ها مقدار بیشتری خشونت را توسّط پسران در خانه یا مدرسه تولید کند. از نتابج این تحقیق دریافتیم که بین متغیّرهای خشونت خانوادگی و خشونت در مدرسه رابطه وجود دارد. نظارت والدین بر انتخاب بازی نوجوانان و میزان بازی کردن آن­ها می تواند نقش تعدیل­کننده روی اثرات مخرّب بازی­های ویدیویی در مدارس بازی کند . دانش­آموزانی که بازی­های رایانه‏ای خشن انجام می­دهند احتمال دارد با افت نمرات در مدرسه مواجه شوند. سرانجام میان متغیّرهای پیش بین خانوادگی بیانگر خشونت(مدّت بازی در منزل، دعواهای خانوادگی به ویژه دعوای والدین ) و بازی های خشن ویدئوی- رایانه­ای رابطه وجود دارد.   نتیجه‏گیری: سطح خشونت (کتک کاری، خشونت لفظی و قهر) در بین خانواده نوجوانانی که از بازی های رایانه­ای خشن استفاده می کنند در بسیاری از موارد بر اساس متغیّرهای درون خانوادگی مانند تعداد فرزندان، شغل والدین، گذراندن وقت کافی با فرزندان و نوع رابطه­ی والدین متغیّر است.

چکیده   هدف: این پژوهش با هدف بررسی مقایسه­ی اثربخش ی مشاوره متمرکز بر خانواده و تدریس خصوصی تکمیلی بر پیشرفت تحصیلی، رفتار کلاسی و عزّت نفس دانش آموزان در خطر افت تحصیلی شهر سنندج صورت گرفت.   روش: طرح این پژوهش از نوع آزمایشی به شیوه­ی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد . جامعه­ی تحقیق دانش آموزان پایه­ی اوّل دبیرستان شهر سنندج واقع در شهر سنندج بود. از این جامعه، 88 دانش آموز به شیوه­ی تصادفی ساده طیّ چند مرحله انتخاب شدند، به شیوه­ی جایگزینی تصادفی، افراد در چهار گروه 22 نفری گماشته شدند. با ابزارهای پرسش نامه­ی عزّت نفس، چک لیست رفتار کلاسی و نمره­ی درس ریاضی میزان متغیّر وابسته­ی آزمودنی­ها اندازه‎گیری شد و بعد از مداخله­ی گروهی بر سه گروه آزمایشی به میزان 10 جلسه، سرانجام میزان تغییر متغیّر وابسته در چهار گروه مجدّداً اندازه­گیری شد. از تحلیل کواریانس چندمتغیّره برای بررسی میزان تأثیر پیش­آزمون و روش مداخله­ای ا ستفاده شد.   یافته‏ها: نتایج تحلیل­ها نشان داد که بین آزمودنی­های گروه­های آزمایش و کنترل در متغیّرهای وابسته تفاوت معناداری وجود دارد. فرضیه­های مبنی بر اثربخشی تدریس خصوصی تکمیلی، مشاوره­ی تحصیلی متمرکز بر خانواده و آمیخته­ای از این دو رویکرد بر پیشرفت تحصیلی، رفتار کلاسی و عزّت نفس در میان دانش آموزان ، ت أی ید شد.   نتیجه‏گیری: اثر روش ترکیبی مشاوره­ی تحصیلی و تدریس خصوصی تکمیلی بر کاهش افت تحصیلی، بالابردن عزّت نفس و بهبود رفتارهای کلاسی بیشتر از به کارگیری جداگانه روش­های مذکور است