سبك های انگیزش و پیشرفت تحصیلی: نقش واسطه ای خودپنداشت تحصیلی

هدف پژوهش حاضر تعيين نقش واسطه اي خودپنداشت تحصيلي در رابطه بين سبک هاي انگيزش و پيشرفت تحصيلي بود. 140 دانش آموز دختر سال سوم دبيرستان رشته تجربي شهر تهران به صورت نمونه برداري چندمرحله اي انتخاب شدند و به مقياس انگيزش تحصيلي (AMS، والرند و ديگران، 1992) و مقياس خودپنداره تحصيلي (دلاور، 1373) پاسخ دادند. پيشرفت تحصيلي دانش آموزان نيز بر اساس ميانگين نمره هاي پايان ترم سه درس زيست شناسي، فيزيک و شيمي مشخص شد. نتايج پژوهش نشان دادند خودپنداشت تحصيلي با انگيزش دروني و پيشرفت تحصيلي رابطه مثبت معنادار دارد. نتايج تحليل مسير نيز نشان دادند اثر مستقيم خودپنداشت بر پيشرفت تحصيلي معنادار بود اما اثر غيرمستقيم متغيرهاي انگيزش بيروني، انگيزش دروني و بي انگيزشي تحصيلي بر پيشرفت تحصيلي از طريق متغير واسطه اي خودپنداشت معنادار بود. بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر مي توان نتيجه گرفت خودپنداشت تحصيلي به عنوان يک متغير واسطه اي در رابطه بين انگيزش تحصيلي و پيشرفت تحصيلي عمل مي کند.