اثربخشی قصه گویی مبتنی بر دلبستگی بر كاهش مشكلات زمان خواب و بهبود رابطه كودك مادر

هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي قصه گويي مبتني بر دلبستگي با اجراي روتين هاي مثبت بر کاهش مشکلات زمان خواب و بهبود رابطه کودک-مادر بود. جامعه آماري کليه کودکان 4 تا 6 ساله دچار مشکلات زمان خواب مهدکودک هاي شهر شيراز را دربر گرفت. 30 زوج مادر-کودک به روش نمونه برداري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در گروه هاي روتين مثبت، قصه گويي مبتني بر دلبستگي و گواه جايگزين شدند. آزمودني هاي گروه هاي آزمايش در جلسه هاي آموزشي شرکت کردند. پس از پايان مداخله ها، پس آزمون اجرا شد. ابزارها شامل پرسشنامه عادات خواب کودکان (اوونز و ديگران، 2000) و مقياس رابطه والد-کودک (پيانتا، 1992) بود. نتايج تحليل واريانس اندازه هاي مکرر حاکي از آن بود که قصه گويي مبتني بر دلبستگي، علاوه بر اينکه همچون راهکار روتين هاي مثبت توانست از مزاحمت هاي زمان خواب کودک بکاهد، منجر به بهبود معنادار رابطه والد کودک، به عنوان يکي از همبسته هاي مشکلات خواب شد. از اين رو کاربرد باليني قصه گويي مبتني بر دلبستگي نه تنها در مورد بهبود مشکلات خواب بلکه براي ارتقاي سلامت عاطفي و رواني کودک و خانواده قابل توجه است.