تقاضاهای شغلی که عمدتا همان عوامل استرس آور در محیط کار هستند، تبعات متعدد و فراوانی دارند. از میان این تبعات گسترده و فراوان می توان بر کاهش احساس انرژی و افزایش رفتارهای انحرافی اشاره کرد. احساس انرژی در واقع نقطه مقابل خستگی و فرسودگی است که طی آن فرد در خود نیرو و توان انجام کارها را همراه با سرزندگی کاری تجربه می کند(اتواتر و کارملی[1]، 2009). شواهد پژوهشی در دسترس حاکی از آن است که تقاضاهای شغلی بعنوان عوامل استرس آور کاری، همراه با عدم حمایت اجتماعی در محیط کار با احساس خستگی، نقطه مقابل احساس انرژی محسوب می شود، دارای رابطه مثبت است(گل پرور و ادیبی، 1389). در معنایی واضح تر، وقتی فرد با عوامل استرس آور و متعددی مواجه می شود، بتدریج از سطح انرژی اش کاسته شده و بدین ترتیب احساس خستگی و فشار روانی و فیزیولوژیک را تجربه می کند(گل پرور، پاداش و آتش پور، 1389).

علاوه بر شواهد پژوهشی، از طریق نظریات مطرح در عرصه منابع، تقاضاها و عملکرد شغلی(نظیر نظریه منابع--->تقاضاهای شغلی---> عملکرد) نیز به خوبی می توان رابطه بین استرس شغلی با احساس انرژی را تبیین نمود. بر اساس نظریات منابع-تقاضاهای شغلی، وقتی افراد با حالت عدم تناسب میان منابع در دسترس خود برای انجام وظایف و کارها با تقاضاهای معطوف به کارها و مسئولیتهای شغلی شان مواجه می شوند، تحت فشار قرار می گیرند و از این طریق نیرو و توان کاری آنها در قالب احساس انرژی تضعیف می شود(باباکاس و همکاران، 2009). به دنبال کاهش سطح احساس انرژی، سه رخداد رفتاری، یعنی رفتارهای انحرافی، رفتارهای مدنی-سازمانی و خلاقیت احتمال وقوعشان دستخوش تغییر می شود.