اهمال کاری[1] منجر به انجام یک کار بی ثمر می شود. اهمال کاری سارق زمان است و باعث می شود، فرد احساس گناه کند و نگاه دیگران نیز نسبت به او تغییر می کند. اهمال کاری یعنی به تعویق انداختن انجام کار و ارجاع عمل به آینده(ساتن[2]، 2009) که توسط پرسشنامه اهمال کاری لی اندازه گیری می شود.

از نظر روانشناسی اهمال کاری یعنی به آینده محول کردن کاری که تصمیم به اجرای آن گرفته ایم، رفتار نامطلوب و نکوهیده ای است که به تدریج در وجود انسان به صورت عادت در می آید(الیس[3]، 1996). در واقع اهمال کاری راه فرار از زیستن تا سر حد امکان در لحظات حال است(دایر[4]، 1997). اهمال کاری هنر ادامه دادن دیروز و اجتناب از امروز است. تصمیم به تعویق انداختن کاری که می توان در زمان حال انجام داد، ظاهرا جانشین قابل قبولی است برای عملی ساختن آن و این امکان را فراهم می آورد که خود را فریب دهیم و فکر کنیم که با انجام ندادن کاری که قصد انجام آن را داشتیم به خودمان دروغ نگفته ایم. اهمال کاری کار بشر است، اما منظور از اهمال کاری مورد بحث، تاخیری طبیعی و معمولی نیست که گاهی اوقات پیش می آید. بلکه منظور نوعی ویژگی شخصیتی است که در رضایت فردی اختلال ایجاد می کند و به کیفیت روابط انسانی آسیب می رساند، این نوع از اهمال کاری را می توان اهمال کاری مزمن یا سندرم فردا نامید(گلشنی، دلالی به نقل از برونو، 1384). پرسشنامه اهمال کاری لی سندروم فردا را می سنجد

جوهره این آسیب روانی، تعویق انداختن، تعلل ورزیدن، سبک گرفتن و سهل انگاری در کار است؛ بنابراین اهمال هم در امور فردی و هم در امور جمعی معنا پیدا می کند. پس در همه معانی نوعی این دست و آن دست کردن نهفته است. اهمال کاری به گونه های متفاوتی تجلی می یابد که از جمله آن می توان به موارد: رویا دیدن، نگرانی، بحران سازی، پرخاشگری، پرکاری، حواس پرتی، بیزاری از تکلیف، ابهام و سردرگمی در انجام امور، اشاره کرد(استیل[5]، 2007، تریسی[6] 2007؛ نینان و درایدن[7]، 2007؛ آریلی، 2002).

روانشناسان عوامل گوناگونی را برای اهمال کاری برشمرده اند که می توان آنها را در دو طبق کلی قرار داد:

1-عوامل درونی و روانی یعنی آسیبها و ناهنجاریهایی که مربوط به خود فرد اهمال کار است، مانند: احساس خودکم بینی، کوته بینی، توقع بیش از حد خود، پایین بودن آستانه تحمل، کمال گرایی وسواس گونه، فقدان قاطعیت گناه یا شرمساری، افسردگی، اضطراب(استیل، 2007؛ تریسی، 2008؛ ساتن، 2009؛ آیس، 1996؛ آقا تهرانی، 85، عظیمی و میر هادی، 1385، قراچه داغی، 84).

2-عوامل بیرونی و محیطی : یعنی آسیبهایی که هنگام ارتباط با دیگر اشخاص و یا محیط اطراف، خود را نشان می دهد.

عوامل مثل: نارضایتی از وضع موجود، احساس عدم مسئولیت در برابر دیگران، لج بازی با دیگران، تلاش برای جلب رضایت همگان، اهمال کاری و پرخاشگری انفعالی، همنشینی و دوستی با همکاران، عوامل هوس انگیز و سرگرم کننده، توقع بیش از حد از دیگران(نینان و درایدن، 2002، نیک فطرت، 85؛ آقا تهرانی، 85).