تحول مثبت نوجوانی، رویکردی کلی نگر است که بر ویژگی های رشدی اعم از جسمانی، شخصیتی، اجتماعی، هیجانی، هوشی و روحی، تمرکز دارد و هدف آن ایجاد بازده و رفتارهای مثبت در نوجوانان است (دورلاک" و همکاران، ۲۰۰۷؛ هک و سابرامانیام، ۲۰۰۹). طرفداران این رویکرد نوجوانان را به عنوان منابع مستعد پیشرفت در نظر می گیرند(لرنر و همکاران، ۲۰۰۵). این رویکرد بیانگر تغییری مهم نسبت به رویکرد فراگیر قبلی نسبت به نوجوانیست که آن را به عنوان دوران پر آشوبی در نظر می گرفت که در آن نوجوانان، به ویژه بنا به دلایل بیولوژیکی، مستعد انجام رفتارهای ناسازگارانه یا ناسالم بودند(دفتر ملی برنامه ها و روش های مبتنی بر شواهد، ۲۰۱۵). به طور کلی نوجوانان را به عنوان مشکلاتی که باید مدیریت شوند فرض می کردند (روث و بروکس-گان، ۲۰۰۳). پژوهش های جدید از این مدل حمایت نمی کنند (هیلیارد و همکاران، ۲۰۱۴). برای سنجش تحول مثبت نوجوانی از پرسشنامه تحول مثبت نوجوانی که دارای 34 سوال است استفاده می شود.

چارچوب های مختلفی برای مفهوم پردازی تحول مثبت نوجوانی وجود دارد ولی چارچوبی که از بیشترین حمایت تجربی برخوردار است، «مدل 5C برای تحول مثبت نوجوانی» می باشد (دفتر ملی برنامه ها و روش های مبتنی بر شواهد، ۲۰۱۵). این مدل توسط الرنر و همکاران (۲۰۰۵) ارائه شد و مطابق آن، ۵ عامل تأثیر گذار در تحول مثبت نوجوانی عبارتند از: شایستگی (Competence)، اعتماد (Confidence)، رابطه (Connection)، منش (Character) و مراقبت یا شفقت (compassion or caring). آنها همچنین مطرح کردند که نوجوانان دارای این 5C به احتمال بیشتری با سلامت و رضایت به بزرگسالی گام می نهند و مشارکت بیشتری (ششمین C در خانواده و جامعه خواهند داشت (لرنر و همکاران، ۲۰۰۵). شوارتز و همکاران (۲۰۱۰)