اختلال نارسايي توجه/ فزون كنشي[1] (ADHD)یکی از رايج ترين اختلال هاي عصب-روانشناختي شناخته شده در كودكان و نوجوانان است. ميزان شيوع اين اختلال دركودكان بين 3 تا 7 درصد برآورد شده است و با سه نشانه

اصلي مشكلات مزمن در كنترل توجه، فزون كنشي وتكانشگري مشخص مي شود. اين نشانه ها معمولاً در اوايل كودكي و به ويژه قبل از 7 سالگي نمايان مي شوند[1].

پژوهش هاي طولي نشان داده اند كه اين اختلال عموماً درطي دوران رشد پايدار بوده و در 30 تا 70 درصد موارد ، نشانه ها تا دوران بزرگسالي نيز تداوم مي يابد[4،3،2]. ازاوايل دهه 1990 اين اختلال به عنوان يك اختلال رسمي در بزرگسالان پذيرفته شد [ 5]، و ميزان شيوع اين اختلال در بزرگسالان بين 2 تا 4/4 درصد برآورد شده است[8،7،6].

با توجه به مشكلات رفتاري و پيامدهاي ADHD در بزرگسالان و ميزان همبودي بالاي اين اختلال با اختلال هايي همچون اختلال شخصيت ضد اجتماعي و اختلال هاي مرتبط با مواد، ميزان شيوع اين اختلال درجمعيت زندانيان بزرگسال ، بالاتر از ميزان شيوع آن درجمعيت عادي است. همان گونه كه پژوهش ها نشان می دهند، میزان شیوع ADHD در جمعيت زندانيان بين 10 تا 70 درصد در کشورهای مختلف برآورد شده است[10،9]. در پژوهش شيوع شناسي كه اخيراً انجام شده است، ميزان شيوع اين اختلال در جمعيت زندانيان ايراني 16 درصد برآورد شده است [11].

اختلال نارسايي توجه/فزون كنشي غالباً با مشكلات واختلال هاي روان پزشكي ديگر همراه است. حدود 80 درصد از افراد مبتلا به ADHD حداقل ملاك هاي لازم براي تشخيص يك اختلال را برآورده ميكنند [4،2].شايع تر ين تشخيص هاي همبود، اختلال هاي خلقي، اضطرابي،اختلال هاي سوءمصرف مواد و اختلال هاي شخصيت هستند[58،8].كسلر و همكاران[ 8] دريافتند كه 29 درصد از بزرگسالان مبتلا به ADHD هراس اجتماعي[2]، 22 درصد ، هراس مشخص و 11 درصد اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)[3] را در طول عمر خود تجربه کرده اند.