فراشناخت[1]، هر گونه دانش یا فعالیت شناختی است که موضوع آن شناخت یا تنظیم شناخت است و به دو بعد دانش فراشناختی[2] و تجربه فراشناختی[3]، تقسیم می شود. دانش فراشناختی شامل سه طبقه دانش درباره "خود، تکلیف و راهبردهای شناختی" است. دو نوع فراشناخت به هم پیوسته به نام" دانش درباهر شناخت" و "تنظیم شناخت و نظارت بر آن" وجود دارد. شناخت زمانی به وقوع می پیونددد که فرد از توانایی های شناختی خود آگاه است و بخش دوم فراشناخت، تفکری است که از طریق آن فکر تنظیم و بر آن نظارت می شود.

دانش فراشناختی و آگاهی فراشناختی[4] از یکدیگر متفاوتند. دانش فرشناختی به دانش واضح و آشکار شخص درباره قوتها و ضعفهای شناختی اش گفته می شود. در حالی که آگاهی فراشناختی به احساسات و تجارب ما اشاره دارد.مولفه های فراشناختی دربرگیرنده کلی ترین اندیشه ها و باورها و مهارتهای اجرایی مستقل ازمحتوی هستند که در حافظه بلند مدت شخص اندوخته می شوند و به هنگام مواجهه با تکالیف شناختی، فراخوانده میشوند. مولفه های فراشناختی دو کارکرد مهم بر عهده دارند: هم شامل دانش مربوط به موضوعهای شناختی می شوند و شخص را نسبت به ویژگی های تفکر و شناخت خود آگاه می سازند و هم فعالیتهای شناختی را تنظیم می کنند. تنظیم شناخت شامل سه مهارت اساسی برنامه ریزی، بازبینی و ارزشیابی است. حالت فراشناختی[5]، نوعی از فراشناخت است که دارای چهارمولفه آگاهی فراشناختی، راهبرد شناختی، برنامه ریزی و خودبازبینی است. برای سنجش حالت فراشناختی از پرسشنامه حالت فراشناختی انیل و عابدی استفاده می شود.