یکی از اختلالاتی که اخیراً تحقیقات بسیاری به مطالعه آن پرداخته اند ناگویی هیجانی است که با تصویر بالینی ناتوانی در پردازش شناختی[1]اطلاعات هیجانی و تنظیم هیجانات[2] شناخته شده است(بشارت، حدادی، رستمی و صرامی فروشانی، 1390؛ مکوندی، 1392؛ زکی یی و کرمی، 1391). این سازه چند وجهی، متشکل از دشواری در شناسایی احساسات[3]و تمایز بین احساسات و تهییج های بدنی[4] مربوط به انگیختگی هیجانی[5]، دشواری در توصیف احساسات[6]، قدرت تجسم محدود که برحسب فقر خیال پردازی ها مشخص می شود و سبک شناختی عینی(غیرتجسمی)، عمل گرا و واقعیت مدار یا تفکر عینی[7] است(بشارت، 1390؛ مکوندی، 1392). به نظر می رسد ناگویی هیجانی یکی از همبسته های نظریه ذهن باشد. چرا که در هر دو این سازه ها فرد در حوزه شناسایی هیجان و احساس و پردازش صحیح آن با دشواری هایی روبروست. وقتی فرد در توانایی شناسایی و پردازش و تنظیم هیجانات با نارسایی هایی روبرو باشد، در ابزار هیجان نیز که در ناگویی هیجانی دیده می شود، دشواری هایی تجربه خواهد کرد(راجر[8] و نجاریان[9]، 1989؛ به نقل از شاهقلیان، مرادی و کافی، 1386؛ چن[10]، اکسو[11]، جینگ[12] و چان[13]، 2011؛ به نقل از کرمی، زکی یی و محبی، 1391).

بررسی مشکلات افراد مبتلا به این اختلال در حوزه های بین فردی و روابط با دیگران، در سال های اخیر مورد توجه محققان قرار گرفته است. در این راستا، مونتی باروکی[14]، کودیسپتی[15]، بالدارو[16] و راسی[17](2004) دریافتند که ناگویی هیجانی با نیاز برای دریافت تأیید از سوی دیگران، ترس و ناراحتی از صمیمت با دیگران و عدم اهمیت به روابط با دیگران ارتباط دارد. کوکونن[18] و همکاران(2001) در پژوهش خود دریافتند که افراد مطلقه و افرادی که هرگز ازدواج نکرده اند، بیش از سایر گروه ها به اختلال ناگویی هیجانی مبتلا هستند(به نقل از شریعتی، قمرانی، صولتی و مولید عباسی، 1388). مرور ادبیات تحقیق حاکی از ضرورت بهره مندی از توانایی های مانند توانایی تئوری ذهن(پرون[19]، 2009) و توانایی شناسایی و توصیف هیجانات و احساسات خود و دیگران به منظور انجام کارکردهای رفتاری و اجتماعی روزانه است(لی[20]، یو[21]، چو[22] و کوه[23]، 2010: فلاول[24]، 1999؛ جنکینز و استینگتون، 1996). در واقع، به نظر می رسد بکار بردن اصطلاحات برای بیان حالت ذهنی و شناسایی و قضاوت حالات ذهنی خود و دیگران که اساس توانایی تئوری ذهن هستند، در ناگویی هیجانی نیز مختل باشد.

ناتوانی در پردازش شناختی[25] اطلاعات هیجانی و تنظیم هیجان ها[26]، ناگویی هیجانی[27] نامیده می شود(بگیی و تیلور[28]، 1997؛ تیلور، 2000؛ تیلور و بگبی، 2000؛ لین، آهرن، شوارتز و کاسنیاک[29] 1997).

ناگویی هیجانی سازه ای است چند وجهی متشکل از دشواری در شناسایی احساسات[30]و تمایز بین احساسات و تهییج های بدنی[31] مربوط به انگیختگی هیجانی[32]؛ دشواری در توصیف احساسات[33] برای دیگران؛ قدرت تجسم محدود که بر حسب فقر خیال پردازی ها مشخص می شود؛ سبک شناختی عینی(غیر تجسمی)، عمل گرا و واقعیت مدار یا تفکر عینی[34](تیلور و بگبی، 2000؛ سیفنوس[35]، 2000). افراد مبتلا به ناگویی هیجانی، تهییج های بدنی بهنجار را بزرگ می کنند، نشانه های بدنی انگیختگی هیجانی را بد تفسیر می کنند، درماندگی هیجانی[36]را از طریق شکایت های بدنی[37]نشان می دهند، و در اقدامات درمانی نیز به دنبال درمان نشانه های جسمانی هستند(تیلور، پارکر، بگبی، اکلین[38]، 1992).