پزشکان از زمانهای قدیم عوامل روانی را در بیماری های جسمی- روانی بررسی می کردند. از جمله بقراط و جالینوس، هر دو به مقوله تیپ شناسی نظر داشته و مزاج انسان را به چهار تیپ بلغمی، صفراوی، دموی و سوداوی تقسیم کرده اند (آزاد، ۱۳۷۲). تلاشهای روان شناسان در زمینه تیپ شناسی به شکل علمی با فعالیتهای کرچمر و شلدون پیگیری شد. این دو دانشمند معتقد بودند که بین ویژگیهای روانی و جسمی رابطه وجود دارد (کریمی، ۱۳۷۴). فریدمن و رزنمن (۱۹۷۹) در خصوص تأثير شخصیت در بیماریهای قلبی تلاشهای گسترده ای را آغاز کردند که در نهایت به کشف تیپ شخصیتی A منجر شد. این دو بر این اعتقاد بودند که عامل مهم ابتلای افراد به بیماریهای قلبی، تیپ A است. این تیپ ویژگیهایی از قبیل رقابت جویی، پرخاشگری، اضطرار وقت، تقلا برای پیشرفت، مشغله فکری با هدف، شتابزدگی و اضطراب دارد. طبق نظر آنها این گونه رفتار به تدریج منجر به ابتلای این افراد به بیماری کرونری قلب می گردد (روزنهان" و سلیگمن، ترجمه سید محمدی، ۱۳۷۹).

در خصوص تأثیر تیپ A و بیماریهای قلبی، پژوهش های زیادی انجام شده است. نتایج این پژوهش ها ضد و نقیض بودند. بنابر این پژوهش هایی از نوع فراتحلیل انجام شد تا رابطه قطعی این تیپ شخصیتی را مورد بررسی قرار دهد. نتایج این پژوهش ها نشان داد که تیپ A با بیماری های قلبی مرتبط نیست (لوه و همکاران، ۱۹۹۸؛ بورگ و همکاران، ۱۹۹۳).

با توجه به نتایج یاد شده دنولت کوششی را آغاز کرد تا تیپ شخصیتی دیگری دیگری را معرفی نماید که با بیماریهای قلبی مرتبط باشد. از این رو دنولت (۱۹۹۸) پرسشنامه های 90-SCL و پذیرش اجتماعی مارلو- کراون را روی تعدادی از بیماران قلبی اجرا کرد و پس از انجام روش تحلیل عوامل، دو زیر مقیاس هیجان های منفی اضطراب، افسردگی و بازداری اجتماعی را استخراج کرد. دنولت نام این مقیاس را پرسشنامه تیپ شخصیتی D دﻧﻮﻟﺖ گذاشت.