دلبستگی که به عنوان یک پیوند عاطفی میان نوزاد - مادر مطرح می شود، نقش مهمی در شکل گیری هویت و شخصیت فرد دارد (بالبی، ۱۹۸۲؛ به نقل از حجازی و سلامی، ۱۳۸۸). سبک های دلبستگی به مدل های درونکاری" معینی از دلبستگی گفته می شود که شکل پاسخ های رفتاری افراد به جدایی از نگاره های دلبستگی و پیوند مجدد با این نگاره ها را تعیین می کنند. این سبک ها عمدتا بر اساس تجربه های کودک با مادر (مراقب) شکل می گیرند؛ در مراحل مختلف زندگی نسبتا پایدار می مانند، و تعامل های اجتماعی را تحت تاثیر قرار میدهند (بالبی، ۱۹۸۸؛ روتبارده و شیور، ۱۹۹۴؛ گلدبرگه، ۱۹۹۱؛ واترز، مریک، تریبو، کراول و آلبرشیم، ۲۰۰۰؛ همگی به نقل از بشارت، ۱۳۸۸). برای سنجش سبک دلبستگی از پرسشنامه سبک دلبستگی بشارت استفاده می شود. 

سبک های دلبستگی بزرگسالی در سه طبقه توصیف می شوند: افراد ایمن، ناایمن مضطرب /دوسوگرا و ناایمن اجتنابی. افراد ایمن در برقراری روابط صمیمی راحت هستند، تمایل دارند برای دریافت حمایت به دیگران وابسته باشند، و اطمینان دارند که دیگران آنها را دوست دارند. چهره های دلبستگی خود را به عنوان افرادی گرم توصیف می کنند. تصویری مثبت از خود دارند و از دیگران توقعات و انتظارات مثبت دارند. افراد مضطرب- دوسوگرا برای برقراری روابط نزدیک تمایل شدیدی دارند، اما در عین حال نگرانی بسیاری از طرد شدن دارند. پذیرش از طرف دیگران را شرط لازم برای داشتن احساس خوب نسبت به خود می دانند. این افراد تصویر منفی از خود دارند ولی نسبت به دیگران نگرش مثبت دارند. برای افراد اجتنابی مسئله ارزشمند، خوداتکایی است. این افراد زمانی که احتمال می رود از طرف دیگران طرد شوند، با انکار نیاز دلبستگی، در حفظ تصویر مثبت از خود سعی می کنند. افراد اجتنابی نسبت به دیگران انتظارات و نگرش منفی دارند (اینزورث و همکاران، ۱۹۷۸ و هازان و شیور، ۱۹۸۷؛ به نقل از احدی، 1388). ابعاد مختلف سبک دلبستگی توسط پرسشنامه سبک دلبستگی بشارت مورد سنجش قرار می گیرد.