ازدواج، به عنوان مهم ترین و اساسی ترین رابطه بشری توصیف شده است زیرا ساختاری اولیه برای بنانهادن رابطه خانوادگی و تربیت کردن نسل آینده فراهم می سازد (لارسون و هلمن، ۱۹۹۴). این در حالی است که یکی از جوانب بسیار مهم یک نظام زناشویی رضایتی است که همسران در ازدواج تجربه می کنند (تانی گوچی و همکاران، ۲۰۰۹) و اصولا برای افراد متأهل رضامندی زناشویی یکی از مهم ترین شاخص های رضایت از زندگی محسوب می شود(صالحی فدردی، ۱۳۷۸). بر طبق تعریف، «رضایت زناشویی، حالتی است که طی آن زن و شوهر از ازدواج با یکدیگر و با هم بودن احساس شادمانی و رضایت دارند (سينها و ماکرجی، به نقل از میراحمدی زاده و همکاران، ۱۳۸۲). مطابق با نظر اسپانیر (۱۹۷۹) رضایت زناشویی برآوردی از میزان شادکامی و خشنودی موجود در رابطه و نیز فراوانی تعارضات تجربه شده در آن، همچنین میزان امید به آینده ازدواج و تلاش در جهت موفقیت آن است و مطابق با نظر هادسن (۱۹۹۲، به نقل از ثنایی، ۱۳۷۹) ادراک زن با شوهر از میزان شدت و دامنه مشکلات موجود در رابطه، منعکس کننده سطح رضایت زناشویی آنهاست.

با این وجود آمار طلاق نشانگر آن است که رضایت زناشویی به آسانی قابل دستیابی نیست (رزن - گراندن و همکاران، ۲۰۰۴) و این مسئله قطع نظر از همه ازدواج های ناشادی است که همسران به دلایل گوناگون طلاق نمی گیرند (گریف و مالهرب، ۲۰۰۱). به هر حال پیامدهای منفی شدید مرتبط با آشفتگی زناشویی (بیرن و همکاران، ۲۰۰۴) و نیز پیامدهای ویرانگر ازدواج ناموفق بر بهداشت بدنی و روانی زن، شوهر، فرزندان و جامعه (میراحمدی زاده و همکاران، ۱۳۸۲)، نقش و اهمیت کمک تخصصی را برای آرام کردن و کاهش پریشانی زوج و بهبود کیفیت زندگی زناشویی و در نهایت حفظ بنیان خانواده آشکار می سازد.

در تلاش برای تعریف و اندازه گیری مشکلات ارتباطی، رضایت زناشویی به عنوان معیار نهایی در نظر گرفته می شود (هالفورد، ۱۳۸۴). که یکی از ابزارهای مورد استفاده در سنجش آن پرسشنامه رضایت زناشویی هادسون می باشد. از این رو مقیاس های خودگزارشی رضایت زناشویی پرکاربردترین ابزارهای ارزیابی هستند (اسکات، ۱۹۸۹). در تحقیقات زوج درمانی رضایت مندی از رابطه معمولا با فهرست گزارشات شخصی اندازه گیری می شود (هالفورد، ۱۳۸۴) و اصولا مناسب ترین معیار برای رضایت از رابطه، پرسش از زوج است که آیا از رابطه خود رضایت دارند یا خیر. این رویکرد افرادی است که برای ارزیابی رضایت از رابطه، پرسشنامه های خودسنجی را به کار می برند و اعتبار آن را در اغلب موارد با نتایج خود به نمایش می گذارند (کرو و ریدلی ، ۱۳۸۴). در همین راستا هادسن در ۱۹۹۲ پرسشنامه رضایت زناشویی هادسون را با هدف اندازه گیری مشکلات رابطه زناشویی (ثنایی، ۱۳۷۹) معرفی نمود.