به عقیده اسنایدر (۲۰۰۰) امید، نوعی روند فکری و دارای دو جزء تفکر عامل (اراده های هدفمند و مسیرها (طرحهای هدفمند) است و هر دو بعد از طریق رفتارهای هدفمند در تشکیل و تعیین میزان امید ضروری و موجب سازگاری و سلامت جسمی و روانی است. مسیرها جزء شناختی امید و نشان دهنده توان فرد در خلق راههای معقول برای دست یابی به اهداف است. تفکر عامل، جزء انگیزشی امید و نشان دهنده برداشت شخصی در مورد توانایی برای رسیدن به اهداف گذشته، حال و آینده است. تفکر عامل، یعنی اعتقاد به این مطلب که فرد می تواند از طریق راه های فرضی به سوی هدفی مشخص حرکت کند و بدان دست یابد. به ویژه در زمان رویارویی با موانع وجود تفکر عامل، در راه اندازی انگیزه لازم برای قدم گذاشتن در مسیرهای دیگر حائز اهمیت است (گروال و پورتر"، ۲۰۰۷). اسنایدر (۲۰۰۰) معتقد است زمانی که افراد در راه دستیابی به اهداف خود به بن بست می رسند اهداف معمولی زندگی خود را رها می کنند و خودکشی را که یک هدف نامناسب است برمی گزینند. چون امید به عنوان احساس دستیابی موفقیت آمیز به اهداف زندگی در نظر گرفته می شود، باورهای فرد را برای مقابله بهتر تقویت می کند که این خود تمایل به خودکشی را کاهش می دهد (مادوز، کاسلو، تامپسون و یور کویج ۱، ۲۰۰۵). 

نتایج پژوهشی درباره ۴۵ بیمار در انتظار پیوند قلب تایوانی نشان داد همبستگی بین رفتارهای خودمراقبتی، امید و حمایت اجتماعی مثبت و حمایت اجتماعی بهترین پیش بینی کننده رفتارهای خودمراقبتی و امید است (وانگ، چانگ، شیه، سان و جنگ، ۲۰۰۶). امیدواری می تواند روند رویارویی با ناملایمات زندگی را آسان کند؛ درمان و کیفیت زندگی را ارتقاء بخشد(چیمیک و نکولای چاکه، ۲۰۰۴). اسنایدر(۱۹۹۴) نیز معتقد است افراد امیدوار در رویارویی با شرایط استرس زا به صورت فعال تری برخورد می کنند و از راهبردهای مقابله ای بیشتر و بهتری استفاده می کنند (چانگ و دسیمون، ۲۰۰۱).  برای سنجش امید ابزارهای متعددی وجود دارد که تعدادی از آنها عبارتند از: مقیاس امید اسنایدر (۱۹۹۱)، مقیاس حالت امید اسنایدر (۱۹۹۷)، مقیاس امید میلر (۱۹۸۸)، مقیاس امید گوتچالک (۱۹۷۴) و مقیاس امید هرث (۱۹۸۹) و پرسشنامه امید کودکان (۱۹۹۳) بوده است.