بیماری های مزمن از عمده ترین مسائل بهداشتی، درمانی در جوامع کنونی به شمار می روند (۱). افزایش چاقی، مصرف دخانیات و تعداد افراد مسن، باعث رشد چشمگیر شیوع بیماریهای مزمن در جوامع شده است (۲). دیابت یکی از شایع ترین بیماریهای مزمن و همچنین بزرگترین مشکل بهداشتی در همه کشورها می باشد؛ به طوری که سازمان بهداشت جهانی از آن به عنوان اپیدمی خاموش نام برده است. در حال حاضر بیش از ۲۳۰ میلیون فرد مبتلا به دیابت در سراسر دنیا وجود دارد و پیش بینی می شود این تعداد تا سال ۲۰۲۵ به ۳۰۰ میلیون افزایش یابد. در این میان سهم کشورهای در حال توسعه بیشتر است.

در ایران دیابت در رأس بیماریهای غیرواگیر قرار دارد و تخمین زده می شود. دیابت ششمین عامل مرگ و میر در دنیا به حساب می آید (۴) و سالانه سبب چهار میلیون مرگ و میر در دنیا می گردد (۳) و با توجه به ارتباط مستقیم آن با افزایش شیوع بیماریهای قلبی- عروقی، عروق مغزی، عروق محیطی،  رتینوپاتی، نوروپاتی، نفروپاتی، پای دیابتی، آمپوتاسیون و افسردگی (۳)، ضمن تأثیرگذاری مستقیم بر هزینه مراقبتهای سلامتی، سبب افزایش میزان مرگ و میر در افراد مبتلا می گردد  (۵)؛ به طوری که متوسط امید به زندگی در افراد مبتلا را تا ۱۵ سال کاهش می دهد. با توجه به تأثیر فعالیتهای خودمراقبتی در تعیین سطوح قند خون و نتایج بیماری دیابت (۴)، مهمترین عامل زمینه ساز مرگ و میر این بیماران را می توان عدم انجام فعالیتهای خودمراقبتی دانست (۱). اجماع جهانی بر این است که مراقبت از خود، نقش ویژه ای در مراقبت از بیماریهای مزمن دارد (۶) و زمانی می توان در مدیریت این بیماریها موفقیت حاصل نمود که بیمار بتواند در فعالیتهای مراقبت از خود، از جمله مصرف دارو به صورت مناسب، پایش نوسانات سلامت و حفظ سبک زندگی سالم نقش داشته باشد (۲). از مهمترین فعالیتهای خودمراقبتی بیماران دیابتی میتوان به رعایت رژیم غذایی سالم و متعادل، پیگیری درمان های دارویی، پایش سطح گلوکز برای تنظیم رژیم غذایی، سطح فعالیتها و تجویز درمان دارویی اشاره کرد (۷). بررسی های انجام شده بیانگر آن است که رعایت فعالیتهای خودمراقبتی علاوه بر بهبود کیفیت زندگی فرد  و خانواده افراد مبتلا به بیماری مزمن نقش بسیار مهمی در کاهش هزینه های درمانی ناشی از بستریهای مکرر دارد (۳) مفهوم مراقبت از خود، اولین بار در سال ۱۹۵۹ توسط Dorothca Orem با عنوان "تئوری پرستاری نقص مراقبت از خود مطرح و منتشر شد (۸). اورم مراقبت از خود را فعالیتهایی میداند که شخص برای حفظ یا ارتقای زندگی، سلامتی، خوب بودن و پیشگیری و درمان بیماری خود انجام میدهد (۹)؛ این تئوری بر این باور پایه گذاری شده است که فرد نیاز به فعالیت های مراقبت از خود دارد و پرستار می تواند به فرد برای رسیدن به نیازهایی که باعث حفظ زندگی، سلامتی و تندرستی می شود، کمک کند. اورم معتقد است افراد، توانایی و قدرت به عهده گرفتن مراقبت از خود را دارند (۱۰). در پژوهشی در این زمینه، توان خودمراقبتی بیماران در حد متوسط گزارش شد (۱). از آنجا که وضعیت خودمراقبتی افراد، مهمترین عامل تعیین کننده کنترل بیماری دیابت می باشد، مفهومی است که نیازمند بررسی بیشتر است. 

برای سنجش خودمراقبتی در بیماران دیابتی، از پرسشنامه خودمراقبتی دیابت توبرت استفاده می شود. و برای سنحش خودکارآمدی این بیماران، از پرسشنامه خودکارآمدی در بیماران دیابتی استفاده می شود.