با وجود اینکه مطالعات اولیه در مورد عدالت به اوایل دهده 1960 و کارهای جس استیسی آدامز بر می گردد، با اینحال، بیشتر مطالعات درباره عدالت در سازمانها از سال 1990 شروع شدند. کاراش و اپکتور در سال 2001 تحقیقاتی را انجام داده و در این تحقیقات به دنبال تعیین منابع یا کانون های عدالت بوده اند؛ به این معنا که چه چیزی را یا چه کسی را کارکنان عامل بی عدالتی در سازمان می دانند. در نهایت نتیجه این تحقیقات شناخت سه نوع عدالت، یعنی عدالت توزیعی، عدالت رویه ای و عدالت تعاملی در سازمان هاست.(2). هر سازمانی برای اینکه اثربخش باشد، قبل از هر چیز باید بتواند در موارد بحرانی ضمن انطباق و سازش با محیط متغیر و مقابله با هر مشکلی بهترین منابع خود را به کار گرفته و با نیروهای تهدیدکننده خارجی به طور موفقیت آمیزی برخورد کرده و نیروی انها را در جهت هدف اصلی سازمان هدایت کند و همواره با حفظ توانایی های بقای خود، آن را رشد و توسعه دهد و به تعبیری دیگر از سلامتی سازمانی برخوردار باشد که این خود مستلزم رعایت عدالت در سازمان بوده تا کارکنان برداشت مثبت از محیط کار خود داشته باشند و با بروز رفتارهای پسندیده گام های بلندی را در راه نیل به اهداف سازمانی بردارند(3). علی رغم توجه فزاینده به رعایت عدالت سازمانی در سازمان های دولتی و خصوصی که منجر به بروز رفتارهای شهروندی کارکنان می شود، درک و شناخت کمتری وجود دارد از اینکه چه عواملی بر این رابطه تاثیرگذار بوده و این رابطه در چه سازمانهایی و با چه شخصیتهای سازمانی قوی تر می باشد. پرسشنامه عدالت سازمانی در با سنجش 4 مولفه عدالت رويه اي، عدالت توزيعي، عدالت بين فردي، عدالت اطلاعاتي در این زمینه کمک کننده خواهد بود.