پرسشنامه بی ثباتی ازدواج یا شاخص بی ثباتی ازدواج (MII)

پرسشنامه بی ثباتی ازدواج یا شاخص بی ثباتی ازدواج یک ابزار ۱۴ سؤالی است که برای اندازه گیری عدم ثبات ازدواج توسط بوث، جانسون و ادواردز[1] (1987) تدوین شده است. پرسشنامه بی ثباتی ازدواج یا شاخص بی ثباتی ازدواج به صورت صفر و یک نمره گذاری می شود. کمترین نمره در این پرسشنامه و بیش ترین نمره برابر با ۱۴ است.  روایی پرسشنامه بی ثباتی ازدواج یا شاخص بی ثباتی ازدواج در پژوهش های متعددی مورد سنجش و تأیید قرار گرفته است و همبستگی مثبت آن با مقیاس های مربوط به مشکلات و اختلافات زناشویی و همبستگی منفی آن با مقیاس های مربوط به تعامل و خرسندی زناشویی همبستگی مورد تأیید قرار گرفته است. پایایی پرسشنامه بی ثباتی ازدواج یا شاخص بی ثباتی ازدواج با روش آلفای کرونباخ ۰ / ۹۳ گزارش شده است (2008 ,Sanaei). در ایران نیز یاری یور (2000 ,Yaripour) برای محاسبه ضریب اعتبار پرسشنامه بی ثباتی ازدواج یا شاخص بی ثباتی ازدواج از روش همبستگی بین دو نیمه برای ارزیابی قابلیت اعتبار آزمون استفاده کرد و ضریب اعتبار را ۰ / ۷۰ گزارش نمود (2008 ,Sanaei). همچنین اعتبار پرسشنامه بی ثباتی ازدواج توسط  احمدی، دوازده امامی، شهیاد و اخوان راد(2012)به روش آلفای کرونباخ 92/0 گزارش شده است. در پژوهش ریحانی، سلیمانیان و نظیفی(1395) نیز پایایی پرسشنامه بی ثباتی ازدواج از طریق آلفای کرونباخ برابر با  74/0 به دست آمد.