آمار طلاق نشانگر آن است که رضایت زناشویی به آسانی قابل دستیابی نیست (رزن - گراندن و همکاران، ۲۰۰۴) و این مسئله قطع نظر از همه ازدواج های ناشادی است که همسران به دلایل گوناگون طلاق نمی گیرند (گریف و مالهرب، ۲۰۰۱). به هر حال پیامدهای منفی شدید مرتبط با آشفتگی زناشویی (بیرن و همکاران، ۲۰۰۴) و نیز پیامدهای ویرانگر ازدواج ناموفق بر بهداشت بدنی و روانی زن، شوهر، فرزندان و جامعه (میراحمدی زاده و همکاران، ۱۳۸۲)، نقش و اهمیت کمک تخصصی را برای آرام کردن و کاهش پریشانی زوج و بهبود کیفیت زندگی زناشویی و در نهایت حفظ بنیان خانواده آشکار می سازد. به بیان دیگر، کمک تخصصی می تواند زوج ها را یاری کند تا کارکرد بهتری در زندگی زناشویی خویش داشته باشند (ساپینگتون ، ۱۳۸۲)؛ ولیکن قابل توجه است که برای تحقق این امر، ارزیابی میزان و ماهیت آشفتگی زناشویی، مقدمه ضروری مداخله درمانی است (اسکات، ۱۹۸۹). لذا با توجه به نقش و اهمیت روابط زناشویی از جنبه های متعدد خانوادگی، اجتماعی و بالینی، سال هاست که در کشورهای صاحب علوم پیشرفته روانشناسی و روانسنجی در راستای تدوین و ساخت پرسشنامه های معتبری که به سنجش این مقوله بپردازند، اقدام شده است (صالحی فدردی، ۱۳۷۸). در تلاش برای تعریف و اندازه گیری مشکلات ارتباطی، رضایت زناشویی به عنوان معیار نهایی در نظر گرفته می شود (هالفورد، ۱۳۸۴). برای سنجش رضایت زناشویی از پرسشنامه رضایت زناشویی اولسون 47 سوالی استفاده می شود.