اگرچه تفکر انتقادي اصطلاح نسبتاً جدیدي است که در قرن بیستم مطرح شده است لیکن، این فعالیت در افکار فلاسفه یونان باستان از جمله سقراط، افلاطون و ارسطو ریشه دارد. این فیلسوفان به طور طور کلی تفکر انتقادي را به منزله توانایی پرسش کردن، آزمودن و فکر کردن بر روي ایده ها و ارزش ها قلمداد می کردند (3 ). از ابتداي قرن بیستم، متعاقبِ توسعه پژوهش هاي مرتبط با آموزش و یادگیري، تفکر انتقادي بنحو ویژه اي مورد توجه قرار گرفت (19). در این راستا دیویی معتقد بود، تفکر انتقادي ناظر به قضاوت و التزام به شک گرایی است (20). بلوم و همکارانش (1956) نیز به طبقه بندي حیطه شناختی پرداخته و معتقد بودند که دانشجویان باید در دانشگاه حداقل به سه سطح شناختی تفکر انتقادي یعنی تحلیل، ترکیب و ارزشیابی  برسند و آنها را براي ورود به دنیاي کار به کار گیرند. پیاژه (1970) نیز ضمن اشاره به فرایند تعالی جویی متزاید در زندگی بشر، آن را سازنده فعال دانش تلقی می کند. به همین ترتیب، در دهه 1980 فراگیران و فرایند شناختی آنها مورد تأکید واقع شد و در نتیجه جنبش سازنده گرا پدیدآمد و تاکنون تاکید فزاینده بر تفکر انتقادي استمرار پیدا کرده است. برای سنجش تفکر انتقادی از پرسشنامه گرایش به تفکر انتقادی کالیفرنیا استفاده می شود.