از نظریه های متعددی که از آغاز علم روان شناسی تاکنون به طبقه بندی و توصیف تیپهای مختلف شخصیتی پرداخته اند، می توان نظریه های سنخ شناسی و تیپ شناسی مانند یونگ و آیزنگ تا نظریه هالند و نظریه سنخ نمای مایرز بریگز و مدل پنج عاملی کاستا و مکری را نام برد. یکی از جدیدترین آنها نظریه انیگرام" است که نه گونه تیپ شخصیتی را معرفی و توصیف می کند و در واقع افراد را با تمایلات درونی، انگیزه های هشیار و ناهشیار و الگوی احساسی، ادراکی و رفتاری خود آشنا می کند. که برای این منظور آزمون انیاگرام یا تست انیاگرام را طراحی نموده اند.

انیگرام در لغت از دو کلمه یونانی "Ennea" به معنای عدد ۹ و "gram" به معنای شکل (ترسیم) تشکیل شده است. در واقع این مفهوم معرف تیپ های ۹ گانه شخصیتی" است (دایره المعارف ویکیپدیا، ۲۰۰۷). هر سنخ شخصیتی کانون توجه، علایق، ارزش ها، انتظارات، شکل برقراری ارتباط و محیط شغلی جذاب با نوع خودش را دارد (ریزو، ۲۰۰۳). انیگرام دارای نمادی است به شکل دایره که نه نقطه بر روی آن با فواصل یکسان توسط نه خط به هم متصل شده است.

انیگرام شخصیتی از یک مبدأ یا از سوی یک شخص و یا مؤسسه پویش نیافته است، بلکه نتیجه تحقیقات، کنجکاویها و تجزیه و تحلیل های فراوانی است که از ترکیب روش های متعدد اسطوره ای (دینی، مذهبی، عرفانی) و علم روان شناسی امروزی سرچشمه گرفته است. فردی که شکل انیگرام را برای اولین مرتبه به دنیای امروز آورد، روسی- یونانی، آموزگار عارف و روحانی به نام "گور جيف" (۱۸۷۷ تا ۱۹۴۹ میلادی) است که در ابتدای قرن بیستم (۱۹۳۰) پایه گذار اولیه این نظریه نام گرفت. اما تخصیص نه تیپ شخصیتی به هر یک از نه وضع روی نمودار به طوری که امروزه ما آن را می شناسیم به ایجازو و آموزش وسیع تر انیگرام از اوایل سال ۱۹۷۰ به روان پزشک آمریکایی "نارانجو" برمی گردد. نهایتأ تجزیه و تحلیل فرضیه های زیربنایی و آزمون تشخیصی شخصیت (RHETI)" و تکمیل شرح خصوصیات انواع شخصیت های نه گانه انیگرام مربوط می شود به دو روان شناس آمریکایی ریزو و هادسون که در سالهای ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ اولین مطالعات و تحقیقات علمی آن را آغاز کرده و تاکنون دهها کتاب در سطح جهان منتشر کرده اند. انیگرام هم اکنون توسط "ریزو" و "هادسون" که توسعه دهندگان اصلی این نظریه هستند در مؤسسه انیگرام در نیویورک و سایر مراکز علمی مشابه در جهان به صورت آکادمیک، به افراد بسیاری آموزش داده میشود (ریزو و هادسون، ۲۰۰۳؛ و پالمر، ۲۰۰۸).