مهارتهای اجتماعی به عنوان یکی از مهمترین دستاوردهای دوران کودکی شناخته شده اند (براكن، كيت و واکر، ۱۹۹۴ نقل از جمیانگ - شرینگ، ۲۰۰۴). مهارتهای اجتماعی، مانند همیاری، جرئت ورزی، خودمهارگری و مسئولیت پذیری، رفتارهای آموخته شده قابل مشاهده ای هستند که فرد را قادر می سازند به طور مؤثری با دیگران تعامل داشته باشد و از واکنشهای نامعقول اجتماعی خودداری کند (گرشام واليوت، ۱۹۹۰؛ اسمیت و تراویس، 2001). برای سنجش مهارتهای اجتماعی کودکان و نوجوانان از پرسشنامه مهارت های اجتماعی فرم والدین استفاده می شود.

بسیاری از پژوهشگران (گرشام و اليوت، ۱۹۹۰؛ پارکهاست و آشر، ۱۹۹۲؛ مانز، فانتوزو و مک درموت، ۱۹۹۹) مهارت اجتماعی را به عنوان زیر مجموعه ای از سازه کفایت اجتماعی می دانند و معتقدند که برای درک درست از میزان کفايت اجتماعی کودکان سنین پیش دبستانی، باید هر دو بعد مهارتهای اجتماعی و رفتارهای مشکل دار ارزیابی شود. زیرا کودکان فاقد سطوح بالای مهارتهای اجتماعی، نه تنها تعامل موفقیت آمیزی با همسالان خود ندارند، بلکه رفتارهای مشکل دار درونی سازی شده مانند احساس غمگینی، افسردگی، تنهایی و رفتارهای مشکل دار برونی سازی شده (مانند پرخاشگری جسمانی یا کلامی، مهار ضعیف خلق و بحث کردن با دیگران) را نیز بیشتر تجربه می کنند (والثال، کونولد و پیانتا، ۲۰۰۵). افزون بر این، مهارتهای اجتماعی بالا، موفقیت تحصیلی آینده را کاملا پیش بینی می کنند. از آنجا که خانواده و محیطهای اجتماعی مانند مهد کودک و کودکستان، تأثیر بسیار مهمی در تحول مهارتهای اجتماعی و فرایند اجتماعی شدن کودکان دارند (فارنکوف، هاوزی و سوول، ۱۹۹۵)، والدین و مربیان، به عنوان مهمترین منابع اطلاعات درباره رفتار اجتماعی و هیجانی کودکان محسوب می شوند. بنابراین، جمع آوری اطلاعات از آنان با رتبه گذاریهای مربی و والد برای دستیابی به تصویری کاملتر از رفتار اجتماعی و رفتارهای مشکل دار کودکان ضروری است (گرشام و اليوت، ۱۹۹۰؛ وون، کیم،  موریس اسلون، تجرو هيوز، الباوم و اسریدهر، ۲۰۰۳؛ مکابی و ملر، ۲۰۰۴؛ ون هورن، اتکینز - برنت، کارلین، رمی و اسنایدر ، ۲۰۰۷). برای سنجش مهارتهای اجتماعی از پرسشنامه مهارت های اجتماعی فرم والدین استفاده می شود.