اثربخشی درمان فعّال سازی رفتاری و قراردادی گروهی بر افسردگی، اضطراب و استرس زناشویی در بیماران کرونر قلبی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری و قراردادی گروهی بر افسردگی، اضطراب و استرس زناشويی در بيماران کرونر قلبی بود. روش: در يک طرح شبه آزمايشی با پيش آزمون- پس آزمون توأم با گروه کنترل، تعداد 56 نفر از بيماران کرونری (26 مرد و30 زن) با استفاده از روش نمونه گيری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمايشی و يک گروه کنترل گماشته شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه جمعيت شناختی، مقياس اضطراب- افسردگی بيمارستانی و مقياس استرس زناشويی را تکميل کردند. گروه‌های آزمايش طی 2 ماه تحت درمان فعال سازی رفتاری و قراردادی گروهی قرار گرفتند. بعد از دو ماه از همه گروه‌ها پس آزمون و نيز طی 4 ماه بعد از آن پی‌گيری به عمل آمد. داده‌ها با آزمون تحليل کواريانس تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد که درمان فعال سازی رفتاری و قراردادی گروهی باعث کاهش معنادار در پس آزمون و نيز پی‌گيری 4 ماهه افسردگی در گروه‌های آزمايشی در مقايسه با گروه گواه نشده است، اما باعث کاهش معنادار در پس آزمون و پی‌گيری 4 ماهه اضطراب و استرس زناشويی در گروه‌های آزمايشی در مقايسه با گروه گواه شده است. نتيجه‌گيری: درمان فعال سازی رفتاری و قراردادی گروهی در کاهش اضطراب و استرس زناشويی در بيماران کرونر قلبی طی يک دوره حداقل 4 ماهه مؤثر است. با اين وجود، درمان فعال سازی رفتاری و قراردادی گروهی طی يک دوره درمانی 2 ماهه برای کاهش علائم افسردگی در بيماری قلبی ناکافی است. اين موضوع طراحی مداخله مناسب و جامع برای بيماران قلبی دارای اضطراب، استرس زناشويی و در معرض خطر افسردگی و نيز نياز برای برنامه‌های پيشگيری و ارتقای سلامت آنان را يادآور می‌سا