اثربخشی زوج درمانی رفتاری ـ ارتباطی برنشتاین بر تعارضات زناشویی

مقدمه: رويکردهای مختلفی در زمينه زوج درمانی وجود دارد که محققان خانواده درمانی در طول سال‌ها به دنبال سنجش اعتبار و کارايی آنها بوده‌اند. يکی از اين رويکردها، رويکرد رفتاری- ارتباطی برنشتاين است. بر اين اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی رفتاری- ارتباطی برنشتاين بر تعارضات زناشويی زوج‌های شهر اهواز مورد بررسی قرار گرفت. روش: جامعه آماری اين پژوهش کليه زوج‌های شهر اهواز می‌باشند که به فراخوان محقق برای کاهش تعارضات زناشويی پاسخ داده‌اند. نمونه اين پژوهش را تعداد 28 زوج تشکيل می‌دهند که نمره آنها در تعارضات زناشويی بالاتر از يک انحراف معيار از ميانگين جامعه بود. نمونه انتخاب شده با استفاده از روش نمونه گيری تصادفی به دو گروه آزمايش و کنترل گمارده شدند. به علاوه زوج‌ها می‌بايستی حداقل دو سال از ازدواجشان گذشته و دارای حداقل يک فرزند نيز باشند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه تعارضات زناشويی بود. طرح پژوهشی، طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. ابتدا بر روی هر دو گروه پيش آزمون اجرا گرديد، سپس مداخله آزمايشی (زوج درمانی رفتاری- ارتباطی برنشتاين) در طی 8 جلسه 2 ساعته به صورت يک جلسه در هر هفته به اجرا در آمد و پس از اتمام برنامه درمانی پس آزمون اجرا گرديد. يافته‌ها: نتايج تحليل فرضيه‌ها با استفاده از روش آماری تحليل کواريانس تک متغيری و چند متغيری نشان داد که زوج درمانی رفتاری- ارتباطی برنشتاين باعث کاهش تعارضات زناشويی و مؤلفه‌های آن، شده است. نتيجه‌گيری: نتايج پژوهش حاضر نشان می‌دهد که زوج درمانی به شيوه رفتاری- ارتباطی برنشتاين بر کاهش تعارضات زناشويی و مؤلفه‌های آن، مؤثر است.