اثربخشی مشاوره‌ گروهی «راه‌حل محور» بر سازگاری و خودکارآمدی دانش‌آموزان پسر سال اول دبیرستان شهرستان شهریار

اين پژوهش با هدف ارزيابی اثربخشی مشاورۀ‌ گروهی «راه‌حل محور» بر سازگاری و مؤلفه‌های آن (عملکرد عاطفی، اجتماعی و آموزشی) و خودکارآمدی دانش‌آموزان پسر سال اول دبيرستان شهرستان شهريار صورت گرفت. روش پژوهش آزمايشی (دو گروهی ب ا پيش‌آزمون و پس‌آزمون) و جامعۀ آماری همۀ دانش‌آموزان پسر پايه اول دبيرستان بود که در سال 91ـ1390 در شهرستان شهريار مشغول به تحصيل بودند. از ميان آنان به روش نمونه‌گيری خوشه‌ای، ابتدا يک دبيرستان و سپس30 نفر انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه (آزمايش و گواه) قرار گرفتند. ابزارهای سنجش، شامل پرسشنامۀ سازگاری دانش‌آموزان دبيرستانی با زيرمقياس‌های عاطفی، اجتماعی و آموزشی ( سين‌ها و سينگ، 1997) و مقياس خودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران، 1982) بود. گروه آزمايش در 8 جلسۀ90 دقيقه‌ای‌ مشاورۀ‌ گروهی راه‌حل محور شرکت کردند در حالی‌که گروه گواه، هيچ مشاوره‌ای دريافت نکردند. با استفاده از آزمون تحليل کوواريانس، پنج فرضيۀ پژوهش مورد آزمون قرار گرفت. نتايج نشان داد که به‌کارگيری مشاورۀ گروهی راه‌حل‌محور ميزان سازگاری کلی، عملکرد اجتماعی، عملکرد آموزشی و خودکارآمدی را بهبود می‌بخشد (01/0> P ) . اما در عملکرد عاطفی، تفاوت معناداری بين گروه آزمايش و گواه يافت نشد.


واژه‌های كليدي: مشاوره گروهی راه‌حل‌محور، سازگاری، خودکارآمدی