مقایسه بازداری در کودکان دبستانی دارای علائم و نشانه‌های اختلال سلوک با کودکان بهنجار

قدمه: بازداری يکی از مؤلفه‌های مهم کارکردهای اجرايی است که در مبتلايان به اختلال سلوک به عنوان يکی از عوامل مهم همبستگی (يا حتی علّی) مطرح می‌شود. تحقيقات مختلف، نتايج متناقضی در رابطه با نقايص کارکردهای اجرايی در کودکان مبتلا به اختلال سلوک گزارش کرده‌اند. پژوهش حاضر به منظور مقايسه مؤلفه بازداری در کودکان دارای علائم و نشانه‌های اختلال سلوک با کودکان بهنجار اجرا شده است. روش: با استفاده از پرسشنامه علائم مرضی کودک و آزمون ريون، نمونه‌ای به حجم 38 نفر (19 کودک مبتلا به اختلال سلوک و 19 کودک به عنوان گروه مقايسه) از بين پسران دبستانی با دامنه سنی 11-8 سال انتخاب شدند. سپس با استفاده از دو آزمون عملکرد پيوسته و برو- بايست، مؤلفه بازداری در دو گروه مقايسه شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد که دو گروه در ميزان خطای ارتکاب کاذب که شاخص بازداری است در هيچ يک از دو آزمون عملکرد پيوسته و برو- بايست تفاوت معناداری نداشتند. اما در مقياس زمان واکنش تفاوت دو گروه معنادار بود. نتيجه‌گيری: اين پژوهش نشان داد که پس از کنترل اختلال نقص توجه- بيش فعالی، ميزان بازداری کودکان مبتلا به اختلال سلوک با همسالان بهنجار خود تفاوتی ندارد و احتمالاً نقص در بازداری در مبتلايان به اختلال سلوک، نقش اساسی ندارد