اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر روابط اجتماعی دختران فراری: پژوهش مورد منفرد

مقدمه: دختران فراری عمدتاً در مؤلف ه ی هوش هيجانی و برقراری ارتباطات اجتماعی مناسب ضعيف هستند . مداخلات متعددی برای بهبود هوش هيجانی و به تبع آن ارتباطات اجتماعی مناسب وجود دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی ميزان کارايی آموزش خودکارآمدی بر بهبود روابط اجتماعی دختران فراری شهر اصفهان است. روش: آزمودنيهای اين پژوهش دو دختر فراری ساکن در مرکز ارشاد بهزيستی شهر اصفهان بودند که به تشخيص مسئولان مرکز دارای روابط اجتماعی مختل بودند . برای سنجش ميزان ر فتارهای اجتماعی مثبت از روش شاهد - مدار استفاده شد؛ به اين صورت که چک ليست رفتارهای اجتماعی مثبت در اختيار مربيان ش يفت قرار گرفت و آنها رفتارهای مورد نظر را مشاهده است فاده شده است . در اين روش پژوهشی پس از A-B و ثبت می کردند. در اين پژوهش از روش پژوهشی مورد منفرد با طرح موقعيت خط پايه، مداخله آغاز شد و طی 12 جلسه ی مداخله ی انفر ادی، آموزش خودکارآمدی به آزمودنی ها ارائه گرديد و هر دو آزمودنی يک ماه پس از پايان مداخله به مدت 2 هفته ی پی در پی تحت آزمون پيگيری قرار گرفتند. يافته ها: يافته های اين پژوهش نشان داد که طی تحليل ديداری نمودار داده ها بر اساس شاخ ص های آما ر توصيفی و تحليل ديداری، %100 برای هر دو آزمودنی). PND مداخله ی مورد نظر در مورد هر دو آزمودنی اثربخش بوده است ( با نتيجه گيری: نتايج پژوهش حاضر نشان م يدهد که با افزايش خودکارآمدی، روابط اجتماعی مثبت افراد بهبود پيدا می کند. بنابراين آموزش خودکارآمدی در اين پژوهش موجب افزايش تعاملات مثبت اجتماعی در دختران فراری شده است.