اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر بهزیستی ذهنی و سلامت روان

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی برکيفيت زندگی بر بهزيستی ذهنی و سلامت روان افراد انجام شده است. روش: طرح پژوهش از نوع شبه تجربی با گروه آزمايش، گواه و پيگيری می‌باشد. جامعه آماری شامل کليه افراد مراجعه کننده به مرکز مشاوره بود که از بين آنان به روش نمونه گيری تصادفی 24 نفر که از لحاظ سلامت روانی و بهزيستی ذهنی پايين بودند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. افراد گروه آزمايش، مداخلات 10 جلسه‌ای را به صورت گروهی دريافت و افراد گروه گواه، در ليست انتظار قرار گرفتند. به کمک ابزارهای پژوهش، پرسشنامه‌های سلامت روان، مقياس عاطفه مثبت و منفی و مقياس رضايت از زندگی از هر دو گروه پيش آزمون، پس آزمون و پيگيری دو و نيم ماهه به عمل آمد. از روش‌های آمار توصيفی و کواريانس جهت تجزيه و تحليل اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر کيفيت زندگی استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحليل کواريانس نشان داد که گروه درمانی مبتنی بر کيفيت زندگی افسردگی، نشانه‌های جسمانی- سازی و بد کارکردی اجتماعی را در پس آزمون و پيگيری کاهش داده ولی بر اضطراب آزمودنيها تأثيری نداشته است. همچنين اين درمان، بر بهزيستی ذهنی در بعد هيجانی (افزايش عاطفه مثبت و کاهش عاطفه منفی) در پس آزمون اثر داشته است اما در بعد شناختی (رضايت از زندگی) آزمودنيها تغييری ايجاد نکرده است. نتيجه‌گيری: بر اساس يافته‌ها می‌توان نتيجه گيری گرفت که گروه درمانی مبتنی بر کيفيت زندگی که از ترکيب روان‌شناسی مثبت با رويکرد شناخت- رفتاری شکل گرفته، شاخص‌های سلامت روان و بهزيستی ذهنی افراد را ارتقا می‌دهد.