اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری در کاهش خشم و پرخاشگری رانندگی

مقدمه: زمينه‌ يابی‌های متعدد نشان می‌دهند که خشم و پرخاشگری رانندگی به طور معمول و با هزينه‌های بسيار زيادی برای جامعه رخ می‌دهد. به همين منظور، اين پژوهش با هدف بررسی تأثير گروه درمانی شناختی- رفتاری بر کاهش خشم و پرخاشگری رانندگی انجام شد. روش: طرح اين پژوهش از نوع شبه آزمايشی به صورت پيش آزمون، پس آزمون و پيگيری با گروه کنترل بود. نمونه اين پژوهش شامل 20 نفر از رانندگان تاکسی مرد شهر مشهد بود که با روش نمونه گيری در دسترس انتخاب شده و داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان به شيوه تصادفی به دو گروه آزمايش و کنترل تقسيم شدند. گروه آزمايش درمان شناختی- رفتاری را دريافت کرد و گروه کنترل مداخله‌ای دريافت نکرد. هر دو گروه در سه مرحله زمانی پيش آزمون، پس آزمون و پيگيری يک ماهه مورد سنجش قرار گرفتند. ابزارهای سنجش در اين پژوهش عبارت بودند از مقياس خشم رانندگی، پرسشنامه ابراز خشم رانندگی و پرسشنامه ويژگی‌های جمعيت شناختی. داده‌ها با روش آماری تحليل واريانس آميخته مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان داد که گروه درمانی شناختی- رفتاری در مقايسه با گروه کنترل باعث کاهش معنادار خشم رانندگی، ابراز پرخاشگرانه خشم رانندگی و افزايش معنادار ابراز انطباقی- سازنده خشم رانندگی می‌گردد. نتيجه‌گيری: با توجه به يافته‌های پژوهش، گروه درمانی شناختی- رفتاری در کاهش خشم و پرخاشگری رانندگی در رانندگان تاکسی مؤثر است.