چکیده مقاله
مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی ميزان اضطراب جدايی کودکان و اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر رويکرد رفتاری- شناختی بر کاهش اضطراب جدايی آنان بود. روش: جامعه تحقيق را کودکان مهد کودک‌های منطقه 2 شهرداری شهر مشهد تشکيل می‌دادند. تعداد نمونه، در بخش اول مطالعه 358 نفر بودند که با روش نمونه‌گيری تصادفی چند مرحله‌ای انتخاب شدند و برای بخش دوم مطالعه 30 کودک دارای اضطراب جدايی که والدينشان رضايت شرکت در جلسات بازی درمانی را داشتند با گمارش تصادفی در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. ابزار اندازه‌گيری پرسشنامه علائم مرضی کودکان بود. برای گروه آزمايش 10 جلسه بازی درمانی با رويکرد شناختی رفتاری انجام شد. يافته‌ها: در بخش اول مطالعه از 358 نفر شرکت کننده 97/13 درصد دارای اضطراب جدايی تشخيص داده شدند و در بخش دوم مطالعه تفاوت معنی‌داری بين ميزان اضطراب جدايی آزمودنيهای گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه در مراحل پس آزمون و پيگيری مشاهده شد و اضطراب جدايی آزمودنيهای گروه آزمايش کاهش چشمگيری را نشان داد. نتيجه‌گيری: ميزان اضطراب جدايی در کودکان از آمار قابل توجهی برخوردار است و با توجه به پيامدهای نامطلوب آن ازجمله مشکلات حضور در مدرسه، درمان آن حائز اهميت است و کودکانی که برنامه درمانی را دريافت می‌کنند، پس از درمان و همچنين مرحله پيگيری کاهش معنی‌داری در اضطراب جدايی نشان می‌دهند و اين درمان با توجه به جذابيت آن برای کودکان توصيه می‌شود.