اثر توانبخشی شناختی به کمک رایانه و دارو درمانگری در بازداری پاسخ و زمان واکنش کودکان نارسا توجه/ فزون کنش

مقدمه: فرض می‌شود توانبخشی شناختی رايانه‌ای در درمان اختلال نارسايی توجه/ فزون کنشی، ضمن ايجاد اثراتی معادل با داروهای محرک، پايداری بيشتری نسبت به آنها دارد و متضمن عوارض نگران کننده نيست. هدف پژوهش حاضر آزمودن فرضيه‌های اخير بود. روش: 34 کودک 6 تا 11 ساله نارسا توجه/ فزون کنش از مدارس تهران انتخاب شدند. در پيش آزمون، درجه‌بندی‌های رفتاری با مقياس‌های اسنپ- چهار، سياهه رفتاری کودکان و ارزيابی عقلانی با آزمون ريون انجام شد. بلوک‌های همتايی بر اساس هوش و شدّت اختلال تشکيل شد و جايگزينی تصادفی از اين بلوک‌ها به گروه‌ها صورت گرفت. همه‌ی شرکت کنندگان، آزمون عملکرد پيوسته را در پيش آزمون، پس آزمون و پيگيری تکميل کردند. يافته‌ها: دو گروه، در زمينه‌ی تغييرات خطای ارتکاب از پيش آزمون تا پس آزمون تفاوت معناداری با هم نداشتند. اما بررسی تغييرات زمان واکنش از پيش آزمون تا پس آزمون نشان داد که زمان واکنش گروه توانبخشی به طور معناداری کمتر از گروه دارو بود. بررسی تغييرات از پيش آزمون تا پيگيری نشان داد که گروه توانبخشی به طور معناداری کاهش خطای ارتکاب و کاهش زمان واکنش بيشتری نسبت به گروه دارو درمانگری داشت. در واقع در مرحله‌ی پيگيری، گروه دارو درمانگری بر خلاف گروه توانبخشی در اين متغيرها به سطح خط پايه بازگشت نمودند. نتيجه‌گيری: توانبخشی شناختی اثراتی معادل با داروی محرک در بهبود توجه کودکان نارسا توجه/ فزون کنش دارد. اما پس از پايان درمان، فوايد درمانی توانبخشی شناختی پايدارتر از فوايد درمانی داروی محرک است.