اثربخشی نمایش درمانی بر فراخنای توجه دانش آموزان پسر دارای ناتوانی هوشی تحولی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشی نمايش درمانی بر فراخنای توجه دانش آموزان پسر دارای ناتوانی هوشی تحولی دوره‌ی ابتدايی اجرا شد. روش: در مطالعه شبه آزمايشی حاضر از طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. بدين منظور، 30 دانش آموز پسر از دو مدرسه استثنايی با روش نمونه‌گيری تصادفی انتخاب و نيمی از آنها به طور تصادفی در هر يک از گروه‌های آزمايش و کنترل جايگزين شدند. فراخنای توجه دانش آموزان با استفاده از آزمون تولوز- پيرون و آزمون شناختی- تشخيصی کی اندازه‌گيری شد. گروه آزمايش در 12 جلسه نمايش درمانی 45 دقيقه‌ای به مدت 6 هفته شرکت کردند و گروه کنترل مداخله‌ای دريافت نکرد. در پايان جلسات درمانی مجدداً آزمون تولوز- پيرون و آزمون شناختی- تشخيصی کی روی هر دو گروه اجرا شد. داده‌ها با استفاده از تحليل کواريانس مورد تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد که بين ميانگين فراخنای توجه حاصل از آزمون‌های شناختی- تشخيصی کی و تولوز- پيرون در گروه‌های آزمايش و کنترل تفاوت معنادار وجود دارد. نتيجه‌گيری: در مجموع، می‌توان نتيجه گرفت که نمايش درمانی موجب بهبود فراخنای توجه در کودکان آموزش پذير دارای ناتوانی هوشی تحولی می‌شود.