مقایسه‌ی اثر ارجاع به خود در حافظه‌ی کاری عاطفی در دو گروه زنان افسرده و غیر افسرده

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی و مقايسه‌ی اثر ارجاع به خود در حافظه‌ی کاری عاطفی در دو گروه زنان افسرده و غير افسرده بود. روش: در اين پژوهش 27 زن افسرده با روش نمونه‌گيری در دسترس و بعد از گرفتن تشخيص افسردگی بر مبنای ملاک‌های نسخه چهارم راهنمای تشخيصی و آماری اختلالات روانی توسط روان‌شناس و 27 زن غير افسرده با روش نمونه‌گيری در دسترس انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌ی افسردگی بک و تکليف رايانه‌ای n تعداد به عقب به دست آمد. سپس درصد پاسخ‌‌های صحيح با استفاده از آزمون آماری t همبسته و تحليل کواريانس تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: نتايج آزمون t همبسته نشان داد که افراد افسرده در پاسخ به محرک‌های مربوط به خود بهتر از محرک‌های مربوط به ديگران عمل می‌کنند. اما نتايج تحليل کواريانس با کنترل سن و سال‌های تحصيلات نشان داد که بين دو گروه تفاوتی در اثر ارجاع به خود ديده نمی‌شود. نتيجه‌گيری: زنان افسرده همانند زنان غيرافسرده محرک‌های مربوط به خود را بهتر از محرک‌های مربوط به ديگران شناسايی و طبقه‌بندی می‌کردند که اين يافته را می‌توان ناشی از نقش بسط بيشتر و سازماندهی بهتر در پردازش اطلاعات مربوط به خود دانست. ضمناً شباهت دو گروه در اثر ارجاع به خود با مدل ويليامز درباره عدم سوگيری پردازش‌های خودکار اوليه همخوانی دارد.