اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر تصویر بدنی و خودکارآمدی در دختران مبتلا به پرخوری عصبی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشی رفتار درمانی ديالکتيکی بر تصوير بدنی و خودکارآمدی در دختران مبتلا به پرخوری عصبی بود. روش: اين پژوهش به صورت شبه تجربی بود که در آن از طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. نمونه پژوهش 40 آزمودنی بود که از ميان دانش آموزان دختر دبيرستانی دارای پرخوری عصبی شهر اردبيل انتخاب و به صورت تصادفی در گروه‌های آزمايش (رفتار درمانی ديالکتيکی) و ليست انتظار گمارده شدند. گروه آزمايش در 12 جلسه به صورت گروهی تحت رفتار درمانی ديالکتيکی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده‌ها، از پرسشنامه عادات خوردن، پرسشنامه تصوير بدنی منفی و مقياس خودکارآمدی استفاده شد. داده‌های پژوهش با روش تحليل کواريانس تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج آزمون تحليل کواريانس نشان داد که رفتار درمانی ديالکتيکی علائم پرخوری مرضی و تصوير بدنی منفی را به طور معنی‌داری کاهش و خودکارآمدی را افزايش می‌دهد. نتيجه‌گيری: با توجه به يافته‌های پژوهش می‌توان بيان کرد که رفتار درمانی ديالکتيکی موجب کاهش پرخوری عصبی، بهبود تصوير بدنی و افزايش خودکارآمدی در افراد تحت درمان شده و استفاده از اين روش درمانی برای مبتلايان به پرخوری عصبی در جامعه دختران ايرانی پيشنهاد می‌شود.