مقایسه اثربخشی درمان تحلیل رفتار متقابل با درمان شناختی- رفتاری در بهبـود علائم مرضی شکست عاطفی دانشجویان

چکيده مقدمه: هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشی درمان تحليل رفتار متقابل و درمان شناختی- رفتاری در بهبود علائم مرضی شکست عاطفی دانشجويان بود. روش: بررسی حاضر به روش نيمه آزمايشی تک موردی و از نوع خط پايه چندگانه انجام شد. بدين منظور شش مراجع (پنج دختر و يک پسر) به شيوه‌ی نمونه گيری هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه جای داده شدند و هر گروه با يکی از دو روش ياد شده تحت درمان قرار گرفتند. مراجعين در مرحله‌ی پيش از درمان (خط پايه) و در طی جلسه‌های اول، سوم، پنجم، هفتم، هشتم، نهم، يازدهم و جلسه آخر (جلسه چهاردهم) و مراحل پيگيری سه ماهه و شش ماهه پرسشنامه‌های ضربه عشق، افسردگی، اضطراب، و نشخوار فکری را تکميل کردند. همچنين در مرحله پيش از درمان، پرسشنامه ميلون 3 را برای شناسايی الگوهای بالينی شخصيت کامل کردند. برای تحليل داده‌ها از دو روش معناداری بالينی و شاخص درصد بهبودی استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد که هر دو روش درمانی تحليل رفتار متقابل و شناختی- رفتاری در بهبود علائم مرضی شکست عاطفی اثربخش بوده‌اند و مقايسه‌ی نمرات مراجعين حاکی از آن است که تحليل رفتار متقابل در اکثر آماج‌ها توانسته است تغييرات چشمگيرتر و پايدارتری ايجاد کند. ولی نمرات سلامت روان در هر دو درمان تقريباً يکسان بود. نتيجه‌گيری: تحليل رفتار متقابل با توجه به فرآيند درمانی- فنی متفاوت و عميق‌تری که نسبت به درمان شناختی رفتاری دارد در بهبود علائم مرضی دانشجويان دارای شکست عاطفی از اثربخشی بهتر و پايدارتری برخوردار است.