نقش تعدیل کننده خودتنظیم گری در رابطه بین سبک‌های دلبستگی و شدت اختلال‌های مصرف مواد

چکيده مقدمه: نقص و نارسايی در مکانيسم‌های تنظيم هيجان‌ها و شناخت‌ها، سيستم‌های پردازشی را تحت تأثير قرار می‌دهند و فرد را با مشکلات جدی سلامت و اختلال‌های روان‌شناختی مواجه می‌سازند. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تعديل کننده خودتنظيم گری در رابطه بين سبک‌های دلبستگی و شدت اختلال‌های مصرف مواد انجام شد. روش: اين پژوهش يک پژوهش اکتشافی از نوع طرح‌های همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، مردان مبتلا به اختلال‌های مصرف مواد مراجعه کننده به چهار مرکز درمان مصرف مواد در تهران بودند. نمونه اين پژوهش شامل 122 بيمار مرد بود که به روش هدفمند و بر حسب مراجعات متوالی به مراکز درمانی انتخاب شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد مقياس سبک‌های دلبستگی بزرگسال، مقياس خودتنظيم گری و شاخص شدت اعتياد را تکميل کنند. داده‌های پژوهش با استفاده از روش‌ها و شاخص‌های آماری شامل فراوانی، درصد، ميانگين، انحراف معيار، ضريب همبستگی پيرسون و رگرسيون چند متغيره سلسله مراتبی تعديلی مورد بررسی قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد که سبک دلبستگی ايمن با خودتنظيم گری رابطه مثبت و با شدت اختلال‌های مصرف مواد رابطه منفی دارد و سبک‌های دلبستگی ناايمن (اجتنابی و دوسوگرا) با خودتنظيم گری رابطه منفی و با شدت اختلال‌های مصرف مواد رابطه مثبت داشتند. نتايج پژوهش همچنين نشان داد که خودتنظيم گری رابطه بين سبک‌های دلبستگی و شدت اختلال‌های مصرف مواد را تعديل می‌کند. نتيجه‌گيری: بر اساس يافته‌های اين پژوهش، می‌توان نتيجه گرفت که خودتنظيم گری شدت اختلال‌های مصرف مواد را تحت تأثير قرار می‌دهد.