اثربخشی تحریک مکررمغناطیسی از روی جمجمه در بهبودی بالینی و فرآیند کاهش علائم در اختلال افسردگی اساسی عودکننده

مقدمه: اين پژوهش با هدف بررسی تأثير تحريک مکرر مغناطيسی از روی جمجمه در بهبودی بالينی و کاهش علائم بيماران مبتلا به افسردگی اساسی عود کننده انجام گرفت. روش: در اين پژوهش شبه آزمايشی، 32 بيمار افسرده بر مبنای ملاک‌های چهارمين راهنمای تشخيصی و آماری اختلال‌های روانی و مصاحبه بالينی ساختار يافته، آزمون افسردگی بک انتخاب شدند و به طورتصادفی در دو گروه (کنترل و آزمايش) جای گرفتند. گروه آزمايش 20 جلسه تحت تحريک مکرر مغناطيسی از روی جمجمه و 12 جلسه تحت رواندرمانی و دارودرمانی، و گروه کنترل فقط تحت رواندرمانی و دارو قرارگرفت. در پايان هر هفته و پس از پايان مداخله از هر دو گروه آزمون بک گرفته شد تا تأثير مداخلات صورت گرفته بر متغير وابسته (افسردگی) مشخص شود. داده‌ها با استفاده از آزمون خی دو و اندازه‌گيری مکرر مورد تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: تجزيه و تحليل نتايج مقياس افسردگی بک و مصاحبه بالينی ساختار يافته نشان داد که درمان با تحريک مکرر مغناطيسی از روی جمجمه اثر معنی‌داری در بهبودی بالينی دارد و همين طور ميانگين پس آزمون در شاخص افسردگی بک در مقايسه با پيش آزمون کاهش يافته، ولی مقدار اين کاهش در گروه آزمايش بيشتر بود. و بر اساس روش اندازه‌گيری مکرر و آزمون کرويت موچلی فرآيند کاهش علائم افسردگی در طی جلسات درمان با تحريک مکرر مغناطيسی از روی جمجمه معنی‌دار می‌باشد و ميزان کاهش علائم در طی مراحل درمان در گروه آزمايش به طور معنی‌داری بيشتر از گروه کنترل است. که اين نشان می‌دهد تحريک مکرر مغناطيسی از روی جمجمه موجب کاهش بيشتر در علائم افسردگی نسبت به درمان‌های معمول می‌شود. و با مقايسه جدول تعقيبی مشخص می‌گردد که از جلسه دهم درمان تغييرات معنی‌داری آماری مداخله با TMS آشکار شده و تا انتهای درمان ادامه دارد. نتيجه‌گيری: تحريک مکرر مغناطيسی از روی جمجمه در درمان مبتلايان به افسردگی عودکننده مؤثراست، و می‌تواند به عنوان درمان ترکيبی در افسردگی مورد استفاده قرار گيرد.