اثربخشی درمان فراشناختی بر اضطراب و مؤلفه‌های فراشناختی مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیر

مقدمه: مدل فراشناختی در اختلال اضطراب فراگير، با فرآيند شناختی مرتبط با نگرانی آسيب‌شناختی خصوصاً نقش باورهای مثبت و منفی درباره‌ی نگرانی مطرح شد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان فراشناختی بر اضطراب و مؤلفه‌های فراشناختی مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير بود. روش: اين مطالعه شبه آزمايشی با استفاده از طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه انجام شد. از ميان همه بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير که به کلينيک روان‌شناسی در شهرستان مشهد مراجعه کرده بودند، 20 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه برابر آزمايش و گواه قرار گرفتند. شرکت کنندگان با استفاده از مصاحبه ساختار يافته بالينی و بر اساس اختلال‌های محور يک انتخاب شدند. گروه آزمايش طی 9 هفته تحت درمان فراشناختی ولز قرار گرفتند و در اين مدت بر گروه گواه هيچ گونه مداخله درمانی انجام نگرفت. پرسشنامه اضطراب بک، پرسشنامه فراشناخت و نيز پرسشنامه فرانگرانی به عنوان ابزار ارزشيابی در پيش آزمون، پس آزمون و پيگيری مورد استفاده قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از روش‌های آمار توصيفی و آزمون تحليل کوواريانس چند متغيری مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج اين پژوهش نشان داد که ميانگين اضطراب، فرانگرانی و مؤلفه‌های باورهای فراشناختی در گروه آزمايش، پس از مداخله درمانی فراشناختی در مقايسه با گروه گواه به طور معناداری کاهش پيدا کرده است. نتيجه‌گيری: يافته‌های اين پژوهش با نتايج ساير پژوهش‌ها در اين حيطه همخوانی داشته و نشان دهنده اثربخش بودن درمان فراشناختی بر اضطراب و مؤلفه‌های فراشناختی مبتلايان اختلال اضطراب فراگير بود.