تأثیر بازی درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری بر کاهش نشانه‌های اختلال نافرمانی مقابله‌ای در دانش آموزان

چکيده مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثير بازی درمانی با رويکرد شناختی- رفتاری بر کاهش نشانه‌های اختلال نافرمانی مقابله‌ای در دانش آموزان پسر پايه سوم دبستان در شهر اصفهان بود. روش: روش پژوهش از نوع آزمايشی بوده و از طرح پيش آزمون- پس آزمون و پيگيری با گروه کنترل استفاده شد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را دانش آموزان پسر پايه سوم دبستان‌های پسرانه شهر اصفهان در سال تحصيلی 90- 89 تشکيل می‌دادند. نمونه‌گيری به روش تصادفی خوشه‌ای چند مرحله‌ای انجام شد و کودکانی که با توجه به ملاک‌های DSM–IV، اختلال نافرمانی مقابله‌ای را داشتند، شناسايی و از ميان آنها 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمايش و کنترل گمارده شدند. ابزار اندازه‌گيری، پرسشنامه SNAP-IV بود که توسط والدين تکميل گرديد. سپس کودکان گروه آزمايش در 12 جلسه يک ساعته بازی درمانی شناختی- رفتاری شرکت کردند. برای تجزيه و تحليل آماری داده‌ها نيز از روش تحليل کوواريانس استفاده شد. يافته‌ها: تحليل داده‌ها نشان داد که در مرحله پس آزمون و پيگيری، بين دو گروه آزمايش و کنترل، در ميزان نشانه‌های اختلال نافرمانی مقابله‌ای تفاوت معنادار وجود دارد. نتيجه‌گيری: بنابر يافته‌های اين مطالعه، روش بازی درمانی، سبب کاهش نشانه‌های اختلال نافرمانی مقابله‌ای در کودکان مبتلا به اين اختلال می‌شود و می‌توان از آن به عنوان يک روش مداخله‌ای مؤثر سود جست.