مقایسه کارکردهای اجرایی بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری و افراد بهنجار

مقدمه: طی دهه‌های اخير نقصان کارکردهای اجرايی به عنوان يکی از فرضيات سبب شناختی در طيف گسترده‌ای از اختلالات اضطرابی مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر مقايسه کارکردهای اجرايی افراد مبتلا به اختلال وسواسی- جبری و همتايان بهنجار آن‌ها بود. روش: در يک مطالعه مقطعی، 46 بيمار مبتلا به اختلال وسواسی- جبری با 46 فرد سالم به روش نمونه گيری در دسترس مورد مقايسه قرار گرفتند. اين پژوهش از نوع علّی- مقايسه‌ای بوده و از آزمون‌های رنگ- واژه استروپ، استروپ هيجانی، دسته‌بندی کارت‌های ويسکانسين و عملکرد مداوم برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. برای تحليل داده‌ها آزمون t استودنت به کار برده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد که در آزمون استروپ، گروه مبتلا به اختلال وسواسی- جبری به طور معناداری واکنش کندتری داشتند. همچنين نتايج نشان داد که دو گروه در زمان واکنش آزمون استروپ هيجانی به لحاظ آماری تفاوت معنادار دارند و نتايج بيانگر بيشتر بودن تعداد پاسخ‌های درست در گروه افراد سالم می‌باشد. در آزمون عملکرد مداوم، خطای ارتکاب در گروه مبتلا به اختلال وسواسی- جبری به طور معناداری بيشتر از گروه مقايسه بود؛ اما دو گروه در زمان واکنش و خطای حذف مشابه بودند. در آزمون دسته بندی کارت‌های ويسکانسين، گروه مقايسه در خطای درجاماندگی و تعداد پاسخ‌های صحيح، عملکرد بهتری داشتند. نتيجه‌گيری: اختلال وسواسی- جبری، می‌تواند به صورت نوعی کژکاری در کارکردهای اجرايی در نظر گرفته شود. يافته‌های مطالعه حاضر در زمينه نقصان توانايی بيماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری در عملکردهای اجرايی همچون توجه و تصميم گيری قابل بحث است.