اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش شذت علائم افسردگی و اختلال شخصیت وسواسی-جبری: پژوهش مورد منفرد

مقدمه: طرحواره درمانی که توسط يانگ و همکارانش به وجود آمده، درمانی نوين و يکپارچه است که عمدتاً بر اساس بسط و گسترش مفاهيم و روش‌های درمان شناختی- رفتاری کلاسيک برای درمان اختلالات منش شناختی بنا شده است. هدف اين مطالعه تعيين اثربخشی طرحواره درمانی بر علائم اختلال شخصيت وسواسی- جبری و افسردگی در يک مورد مبتلا به شخصيت وسواسی- جبری بود. روش: شرکت کننده اين پژوهش يک زن مجرد 32 ساله مبتلا به اختلال شخصيت وسواسی- جبری بود که با استفاده از مصاحبه نيمه ساختاريافته SCID برای اختلالات محور يک و دو تشخيص داده شد. برای سنجش علائم شخصيت وسواسی- جبری از پرسشنامه سنجش اختلال شخصيت وسواسی- جبری مارتوکويچ و برای سنجش علائم افسردگی از پرسشنامه افسردگی بک استفاده شد. در اين پژوهش از روش پژوهش مورد منفرد با طرح A-B استفاده شد. در اين روش پس از موقعيت خط پايه، مداخله آغاز شد و 16 جلسه طرحواره درمانی برای اين بيمار اجرا شد. دو جلسه پيگيری، يک ماه و دو ماه بعد از جلسه شانزدهم اجرا گرديد. يافته‌ها: يافته‌های اين پژوهش که طی تحليل ديداری نمودار داده‌ها بر اساس شاخص‌های آمار توصيفی و تحليل ديداری، در مرحله پيگيری نسبت به خط پايه مداخله در کاهش افسردگی و علائم شخصيت وسواسی شرکت کننده مؤثر بوده است. نتيجه‌گيری: نتايج اين مطالعه همسو با پژوهش‌های قبلی نشان داد که طرحواره درمانی باعث کاهش علائم افسردگی و شخصيت وسواسی- جبری در افراد مبتلا به اختلال شخصيت وسواسی- جبری می‌شود.