اثربخشی درمان فراشناختی گروهی بر باورهای فراشناختی، نگرانی و حوزه‌های نگرانی در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان فراشناختی گروهی بر باورهای فراشناختی، نگرانی و حوزه‌های نگرانی در بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير بود. روش: جامعه آماری پژوهش شامل کليه بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير مراجعه کننده به کلينيک‌های دانشگاه تهران بود. تعدادی از بيماران مذکور به شيوه در دسترس انتخاب شدند. سپس با استفاده از پرسشنامه‌های فراشناخت، نگرانی ايالت پنسيلوانيا، و پرسشنامه حوزه های نگرانی و مصاحبه ساختار يافته بالينی برای اختلالات روانی توسط روان‌پزشک، 30 آزمودنی انتخاب شدند و در نهايت به صورت تصادفی در دو گروه (15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه کنترل) جايگزين شدند. از 15 نفر آزمودنی گروه آزمايش، 12 نفر درمان را تکميل کردند. درمان فراشناختی گروهی در 10 جلسه 120 دقيقه‌ای طی 5/2 ماه در گروه آزمايش انجام گرفت. تمام آزمودنی‌ها قبل و بعد از درمان و در دوره پيگيری سه ماهه پرسشنامه‌های پژوهش را تکميل کردند. يافته‌ها: نتايج حاصل از آزمون تحليل کوواريانس نشان داد که درمان فراشناختی گروهی اثر معنی‌داری بر کاهش باورهای فراشناختی منفی دارد. همچنين نتايج آزمون تحليل کوواريانس نشان داد که درمان فراشناختی گروهی به طور معنی‌داری باعث کاهش نگرانی و حوزه‌های نگرانی شده است. نتايج ذکر شده در مرحله پيگيری حفظ شدند. نتيجه‌گيری: درمان فراشناختی گروهی بر کاهش ميزان باورهای منفی فراشناختی و نگرانی بيماران تأثير گذار است.