مقایسه‌ی ناگویی خلقی، سبک‌های دفاعی و اضطراب صفت- حالت در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، افسردگی اساسی و افراد عادی

مقدمه: متغيرهای روان‌شناختی مختلفی در اختلالات روانی نقش دارند. هدف اين مطالعه مقايسه‌ی ناگويی خلقی، سبک‌های دفاعی، و اضطراب صفت- حالت در بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير، افسردگی اساسی و افراد عادی بود. روش: طرح اين پژوهش از نوع علي– مقايسه‌ای بود. جامعه‌ی آماری پژوهش حاضر را تمامی افرادی که در بهار سال 1391 به ساختمان پزشکان رسول اکرم (ص) شهرستان شاهرود مراجعه کرده بودند در بر می‌گرفت که از بين آنها 219 نفر با استفاده از روش نمونه گيری در دسترس انتخاب شدند. اين نمونه به سه گروه تقسيم شد: يک گروه 49 نفری با تشخيص اختلال اضطراب فراگير، يک گروه 60 نفری با تشخيص اختلال افسردگی اساسی، و گروه ديگر 110 فرد عادی را در بر می‌گرفت. شرکت کنندگان پرسشنامه‌ی سبک‌های دفاعی، مقياس ناگويی خلقی تورنتو و پرسشنامه‌ی اضطراب صفت- حالت را تکميل نمودند. جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از روش تحليل واريانس چند متغيری استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد که ميانگين نمرات ناگويی خلقی، سبک‌های دفاعی، و اضطراب صفت- حالت در بين افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير، افسردگی اساسی، و افراد عادی تفاوت معناداری دارد. ميانگين نمرات ابعاد دشواری در شناسايی احساس‌ها و دشواری در توصيف احساس‌های ناگويی خلقی، اضطراب صفت، و سبک دفاعی ناپخته در افراد مبتلا به اضطراب فراگير و افسردگی اساسی نسبت به افراد عادی بالاتر بود. نمرات بعد تفکر برون مدار ناگويی خلقی و سبک دفاعی پخته در افراد عادی در مقايسه با گروه‌های بالينی ميانگين بالاتری را به خود اختصاص داده بود. هيچ گونه تفاوت معناداری در ميانگين نمرات سبک دفاعی روان آزرده در بين گروه‌ها مشاهده نشد. همچنين نتايج پژوهش نشان داد که ميانگين نمرات اضطراب حالت در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير نسبت به افراد مبتلا به افسردگی اساسی و افراد عادی بالاتر است. نتيجه‌گيری: نتايج حاکی از اهميت سبک‌های دفاعی و ناگويی خلقی در بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير و افسردگی اساسی بود.