XML اثربخشی برنامه بهبود بخشی ارتباط بر کیفیت رابطه والد- فرزندی در نوجوانان دختر خانواده‌های تک والدینی مادر سرپرست

مقدمه: برطرف ساختن مشکلات ارتباطی بين فرزندان و والد سرپرست در خانواده‌های تک والدينی يکی از اهداف اصلی برنامه‌های توانمند سازی خانوادگی و روان‌شناختی اين دسته از خانواده‌ها است؛ لذا هدف پژوهش حاضر بررسی تأثير برنامه بهبود بخشی ارتباط بر کيفيت رابطه والد- فرزندی نوجوانان دختر خانواده‌های تک والدينی مادر سرپرست بود. روش: جامعه آماری پژوهش شامل همه نوجوانان دختر 14 تا 18 ساله در خانواده‌های تک والدينی مادر سرپرست تحت پوشش يکی از مؤسسات خيريه شهر ری بود. از بين 34 نوجوان داوطلب شرکت در تحقيق بر مبنای مقياس رابطه والد- فرزندی فرم مادر- فرزند و مصاحبه بالينی، در نهايت 18 نفر به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (9 نفر در گروه آزمايشی و 9 نفر در گروه گواه). جايگزين شدند روی گروه آزمايش بر اساس برنامه بهبود بخشی ارتباط 8 جلسه گروهی اجرا شد و گروه گواه هيچ گونه مداخله‌ای دريافت نکرد. تمام آزمودنی‌ها قبل و بعد از درمان، مقياس رابطه والد- فرزندی فرم مادر- فرزند را تکميل کردند. يافته‌ها: نتايج آزمون t برای مقايسه گروه‌های مستقل و ضريب تأثير کوهن نشان داد که برنامه بهبود بخشی ارتباط اثر معنی داری بر کيفيت رابطه والد- فرزندی داشت. همچنين نتايج آزمون t نشان داد که برنامه بهبود بخشی ارتباط به طور اختصاصی تر باعث افزايش عاطفه مثبت و ميزان ارتباط درگروه آزمايش شد و اين تأثير معنادار بود اما تأثيری بر مؤلفه‌های همانندسازی با مادر وعدم آزردگی/ سردرگمی نقش نداشت. نتيجه‌گيری: نتايج، اثربخشی برنامه بهبود بخشی ارتباط را بر بهبود رابطه والد- فرزندی در نوجوانان دختر خانواده‌های تک والدينی مادر سرپرست تأييد کرد.