اثربخشی آموزش مهارت‌های زندگی بر خودتوانمند‌سازی اجتماعی دانش‌آموزان پسر با اختلال ریاضی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشی آموزش مهارت‌های زندگی بر خودتوانمندسازی اجتماعی دانش‌آموزان پسر با اختلال رياضی بود. روش: از جامعه آماری دانش‌آموزان پسر 13 تا 15 ساله‌ با اختلال رياضی که در سال تحصيلی 91-1390 در مراکز اختلال يادگيری شهرستان‌های تهران مشغول به تحصيل بودند، 40 نفر به شيوه نمونه‌گيری تصادفی انتخاب و در يکی از 2 گروه آزمايش و کنترل (هر گروه 20 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش در 9 جلسه 50 دقيقه‌ای (هفته‌ای يک جلسه) در زمينه مهارت‌‌های زندگی آموزش دريافت کرد؛ ولی گروه کنترل در اين جلسات شرکت نکردند. تمامی آزمودنی‌ها پيش و پس از مداخله آموزشی، پرسشنامه خودتوانمندسازی اجتماعی را تکميل کردند. داده‌های حاصل از پيش آزمون و پس آزمون با استفاده از تحليل واريانس چند متغيره تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: نتايج تحليل واريانس چند متغيره نشان داد که آموزش مهارت‌های زندگی اثر معناداری بر خودتوانمندسازی اجتماعی دانش‌آموزان با اختلال رياضی دارد. همچنين نتايج، بيانگر اثر مثبت و معنادار آموزش مهارت‌های زندگی بر مهارت‌‌های شناختی، رفتاری، کفايت‌ هيجانی و آمايه‌ انگيزشی در دانش‌آموزان با اختلال رياضی بود. نتيجه‌گيری: آموزش مهارت‌های زندگی می‌تواند خودتوانمندسازی اجتماعی دانش‌آموزان پسر با اختلال رياضی را بهبود بخشد.