اثربخشی درمان فراشناختی در بیماران اختلال‌تنیدگی پس‌از سانحه: مورد پژوهی سه بیمار

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان فراشناختی بر کاهش علائم افسردگی و اضطراب در بيماران دارای اختلال تنيدگی پس از سانحه، با استفاده از طرح مطالعه موردی است. روش: در يک بررسی تک موردی آزمايشی از نوع خط پايه چندگانه فرايند درمان بر روی سه آزمودنی انجام شد. سه بيمار سرپايی مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، پيش از درمان، حين درمان و پس از درمان با استفاده از مقياس تأثير رويداد- ويرايش شده، پرسشنامه افسردگی بک ويرايش دوم، پرسشنامه اضطراب بک و مقياس واحدهای ذهنی ناراحتی ارزيابی شدند. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد که اين درمان به کاهش نشانه‌های اختلال، کاهش اضطراب و افسردگی، ناراحتی کلی منجر شد. رويکرد درمانی مبتنی بر مدل فراشناختی در درمان اختلال تنيدگی پس از سانحه مؤثر است. نتيجه‌گيری: نتايج بررسی اين سه آزمودنی، حاکی از اثربخشی بالينی درمان فراشناختی در فرهنگی متفاوت از فرهنگ اوليه سازنده اين پروتکل درمانی بود. هر چند که اين مطالعه فاقد گروه کنترل بود، اما يافته های پژوهش حاضر دلالت بر تعميم پذيری بالای يافته های مربوط به فراشناخت است. در نهايت، می‌توان گفت که اين روش درمانی، رضايت بخش بوده و برای بررسی بيشتر اثربخشی آن، مطالعات ارزيابی کنترل شده ای در جهت رسيدن به يک نتيجه قطعی لازم است.