اثربخشی آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر کاهش نشانه‌های اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی و بهبود کیفیت زندگی دانش‌آموزان

مقدمه: اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالی با مشکلات زيادی همراه بوده و رو ش‌های درمانی متعددی برای درمان کودکان مبتلا به اين اختلال ارائه شده است. بنابراين هدف اين پژوهش بررسی اثربخشی آموزش گروهی رفتاردرمانی ديالکتيکی بر کاهش نشانه‌های اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالی و بهبود کيفيت زندگی دانش‌آموزان بود. روش: اين پژوهش از نوع آزمايشی و با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه‌ی آماری اين پژوهش را کليه‌ی دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه شهرستان نورآباد (دلفان) در سال تحصيلی 92-1391 تشکيل می‌دهند. نمونه اين پژوهش شامل40 نفر از دانش‌آموزان پسر دارای نشانه‌های نقص توجه/ بيش‌فعالی بود که به وسيله مقياس تشخيصی کوتاه اختلال بيش‌فعالی/ کم‌توجهی بزرگسالان کانرز و مصاحبه بالينی ساختاريافته از ميان دانش‌آموزان به انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. گروه‌ آزمايش، آموزش‌ رفتاردرمانی ديالکتيکی را در 12 جلسه‌ی 60 دقيقه‌ای دريافت نمودند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مصاحبه بالينی ساختاريافته، مقياس تشخيصی کوتاه اختلال بيش‌فعالی/ کم‌توجهی بزرگسالان کانرز و مقياس کيفيت زندگی استفاده شد. برای تجزيه و تحليل آماری داده‌ها نيز از روش تحليل واريانس چند متغيری استفاده شد. يافته‌ها: نتايج حاصل از تحليل واريانس چند متغيری نشان داد که آموزش‌ گروهی رفتاردرمانی ديالکتيکی بر کاهش نشانه‌های اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالی و بهبود کيفيت زندگی مؤثر است. تحليل داده‌ها نشان داد که بين دو گروه آزمايش و کنترل، در نشانه‌های اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالی و کيفيت زندگی تفاوت معنادار وجود دارد. نتيجه‌گيری: بنابر يافته‌های اين مطالعه، آموزش مهارت‌های رفتاردرمانی ديالکتيکی را می‌توان در کنار ساير رو شهای درمانی به عنوان روشی اثربخش برای کاهش نشانه‌های رفتاری اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالی و کيفيت زندگی در کودکان مبتلا به اين اختلال به کار برد.