اثربخشی آموزش رایانه‌ای بازداری و حافظه کاری بر نشانه‌ها و اختلال‌های همبود زندانیان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی در بزرگسالان

مقدمه: اختلال نارسايی توجه/فزون‌کنشی يکی از اختلال‌های روان‌پزشکی شايع است که اغلب تا بزرگسالی پايدار بوده، با اختلال‌های روان‌پزشکی زيادی همبودی داشته و شيوع زيادی در جمعيت زندانيان دارد. هدف از اجرای اين پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش بازداری و حافظه کاری در کاهش نشانه‌های اختلال نارسايی توجه/فزون‌کنشی و اختلال‌های همبود زندانيان بزرگسال مبتلا به اين اختلال بود. روش: برای اين منظور، تعداد 30 نفر از زندانيان مرد زندان گرگان که تشخيص اختلال نارسايی توجه/فزون‌کنشی را دريافت کرده بودند، به صورت داوطلبانه انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمايش که برنامه آموزشی بازداری يا حافظه‌کاری را طی 25 جلسه دريافت نمودند و يک گروه کنترل گمارده شدند. شدت نشانه‌ها با استفاده از مقياس خود گزارشی اختلال نارسايی توجه/فزون‌کنشی بزرگسالان، پرسشنامه افسردگی بک-2، پرسشنامه اضطراب بک و پرسشنامه چند محوری بالينی ميلون-3 در دو مرحله پيش آزمون و پس آزمون سنجيده شد. يافته‌ها: آموزش بازداری رفتاری به بهبود نشانه‌های اختلال در گروه آزمايش منتهی نشد، اما آموزش حافظه‌کاری به کاهش نشانه‌های فزون‌کنشی-تکانشگری آنان منتهی شد. همچنين، يافته‌های اين پژوهش نشان داد که آموزش بازداری و حافظه‌کاری به کاهش نشانه‌های اختلال‌های همبود در بزرگسالان مبتلا به اختلال نارسايی توجه/فزون‌کنشی از جمله اضطراب و افسردگی منجر شد. نتيجه‌گيری: آموزش کنش‌های اجرايی، به خصوص آموزش حافظه کاری نه تنها در کاهش نشانه‌های اين اختلال‌ تأثير بسزايی دارند، بلکه می‌توانند به عنوان يک راهبرد درمانی برای کاهش نشانه‌های اختلال‌های همبود با اختلال نارسايی توجه/فزون‌کنشی مورد پژوهش‌های آتی قرار گيرند تا اثر آنها به طور واضح‌تر نمايان شود.