اثربخشی هنر درمانی گروهی بیانگر بر افزایش مؤلفه های رفتاری و هیجانی خودپنداره ی کودکان مراکز شبه خانواده

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی هنر درمانی بر افزايش مؤلفه های رفتاری و هيجانی خودپنداره ی کودکان مقيم در مراکز شبه خانواده بود. روش: طرح اين پژوهش از نوع شبه آزمايشی به صورت پيش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی پژوهش شامل 84 دختر در دو مرکز شبه خانواده در سطح شهر مشهد بود که نمونه اين پژوهش 28نفر از کودکان مقيم در اين مراکز را شکل دادند و با روش نمونه گيری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها به شيوه ی تصادفی به دو گروه آزمايش و کنترل تقسيم شدند. گروه آزمايش 10 جلسه ی 90 دقيقه ای مداخله ی هنر درمانی گروهی را دريافت کرد و گروه کنترل هيچ مداخله ای دريافت نکرد. هر دو گروه در دو مرحله ی پيش از مداخله و پس از مداخله مورد سنجش قرار گرفتند. ابزار سنجش در اين پژوهش مقياس خودپنداره آهلوواليا بود. داده ها با روش آماری تحليل کوواريانس چند متغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان داد که آزمودنی‌های گروه آزمايش پس از مداخله از لحاظ سازگاری رفتاری، ظاهر جسمانی، اضطراب، شادمانی و رضايتمندی به طور معنادار بر گروه کنترل برتری داشتند؛ اما تفاوت نمره ی محبوبيت بين دو گروه معنادار نبود. نتيجه‌گيری: با توجه به يافته های پژوهش، هنردرمانی گروهی در افزايش خودپنداره کودکان مقيم مراکز شبه خانواده مؤثر است.